Winter 1953, de zevenjarige Donald Trump en zijn iets oudere zusje Maryanne spelen mens-erger-je-niet. Na drie kwartier gooit Maryanne met de dobbelsteen twee zessen achter elkaar en vervolgens een drie waarmee ook haar vierde pionnetje precies binnenloopt in het ‘thuisvakje’. “Ja, ik heb gewonnen”, roept ze triomfantelijk.
Donald is twee seconden stil, pakt het bord op en smijt het met pionnen en al door de kamer. Kijkt zijn zus aan en zegt:
“Kan niet!”
“Maar je ziet toch dat ik gewonnen heb, alle vier mijn pionnetjes zijn binnen. “
“Toch kan het niet” zegt Donald.
“Waarom dan niet?”
“Nou, ik stond eerst heel ver voor en op de één of andere magische manier is mijn voorsprong plotseling als sneeuw voor de zon verdwenen, dat kan gewoon niet!”
“Maar Donald, zo gaat dat toch in de sport ook, de New York Yankees staan ook wel eens heel lang voor en dan verliezen ze uiteindelijk toch!”
“Dat is geen vergelijking, ik ben Donald, niet de Yankees. En jij hebt vals gespeeld. Je hebt drie keer zo vaak zes gegooid als ik. Dat kan niet. Die dobbelsteen, daar zit geen zes op. Moet wel.”
“We gooien met dezelfde dobbelsteen, Donald.”
“Dat kan niet. Dat betekent dan dat de dobbelsteen verandert zodra ik hem heb want ik gooi op precies dezelfde manier als jij en ik gooi bijna geen enkele zes. Het potje moet over en dan gooien we ieder met een eigen dobbelsteen. Die twee nieuwe dobbelstenen die ga ik kopen en dan geef ik jou er eentje waar geen zes op zit want dan staan we quitte.”
“Maar Donald, je kunt toch ook een keer gewoon pech hebben?”
“Pech, dat kan niet, ik heb nog nooit pech gehad, ik win altijd elk spelletje en dan nu zeker ineens niet. Bestaat niet.”
Even is het stil. Donald kijkt de kamer rond en laat zijn blik op het mens-erger-je-niet spel vallen dat op de grond ligt. “Ik heb trouwens sowieso gewonnen want jij speelde met rood en ik met blauw en je weet dat het normaal altijd andersom is. Heb ik expres laten gebeuren, snap je?”
Plotseling komt vader Trump binnen en zegt: “Zo en wie heeft er vandaag gewonnen?”
“Ikke!“ roept Donald. En dan zegt Maryanne: “Joh, Donald, als je dat blijft zeggen, dan gaan we je nog geloven ook.”
Donald is even stil, kijkt zijn zus plotseling aan met een dankbare blik en zegt dan: “Lieve zus, ik geloof dat je me zojuist iets geleerd hebt waarvan ik mijn leven lang profijt ga hebben”.