PAPENDRECHT – Op 8 december was John Lennon veertig jaar dood. Ik ben wel fan van de Beatles. Ze hebben een aantal zeer vernieuwende platen gemaakt.
Twee dingen zijn me vooral bijgebleven wat John Lennon betreft. Ten eerste een documentaire over de Beatles, waarbij op een zeker moment een fan een soort van bedevaartstocht had ondernomen om John te zien en bij de ontmoeting vol devotie en geestdrift praat over de diepere betekenis van een bepaald Beatle-nummer, ik meen ‘Carry that Weight’. John kijkt even naar hem en zegt dan verbaasd, joh, het is maar een liedje hoor.
Een beetje vergelijkbaar, maar uit een andere documentaire, is de scene waar we John zien die zich, nadat de Beatles uit elkaar zijn, teruggetrokken heeft in een afgelegen villa en daar een paar proefopnames heeft gemaakt van nieuw materiaal. Zijn oude manager zoekt hem op en hij vraagt of deze bereid is even naar enkele nieuwe songs te luisteren. Voor hij het tweede liedje op gaat zetten zegt John, uit onzekerheid en schaamte dat hij zelf wel even buiten het oordeel afwacht van zijn vriend, want hij denkt eigenlijk dat het niks is. Oh ironie, het liedje blijkt een eerste versie van ‘Imagine’ een nummer dat, zoals u weet, steevast in alle Top 2000-en ter wereld in de bovenste regionen prijkt en van stal gehaald wordt bij elke vredesdemonstratie in de breedste zin van het woord.
Ook vandaag werd bekend dat Bob Dylan de rechten van al zijn liedjes heeft verkocht. Bob Dylan is ook zo iemand die zijn eigen rol in de muziekgeschiedenis, laat staan de echte geschiedenis, altijd enorm heeft gerelativeerd.
Beste lezer, ik heb het idee dat wij als mensheid een beetje te graag een paar iconen uitkiezen die we toedichten de geschiedenis op de een of andere manier te hebben bepaald. Daarmee hebben we de illusie dat wij als mens de boel nog kunnen redden. Of nee, dat er bepaalde personen zijn die dat kunnen. In werkelijkheid is de mensheid onderweg als een olietanker die je een beetje naar links of rechts kunt sturen. Dat werkt alleen als je met z’n allen een beetje meer naar links of naar rechts hangt.
In werkelijkheid waren Lennon en Dylan kinderen van hun tijd die meevoeren op het sentiment dat allang was begonnen. Wat ze wel goed konden, was dat sentiment op een kunstige manier verwoorden. Dat wel, en dat is ook wat waard.
