Afgelopen zondagmorgen ging ik met mijn vrouw naar het concertgebouw in Amsterdam. Zij heeft het programma bekeken en is weg van de klassieke gitaarmuziek die gespeeld gaat worden. Ik ken één van die stukken omdat zij het thuis vaak draait. Ikzelf weet niet zoveel van de muzikanten die komen behalve dat ze, geloof ik, vaak iets spelen van de Argentijnse tangomuzikant, bandoneonist en componist Astor Piazzolla.
Ik ben meteen weg van het gebodene. We zitten op vijf meter van de gitarist dus we kijken op zijn handen die met ongekende snelheid en souplesse over de hals bewegen. Na een half uur wordt hij afgewisseld door een nieuwe soliste, een accordeoniste. De muziek is spannend, afwisselend, krachtig en subtiel. Veel tango. Een tango wordt altijd plotseling boos. Dat moet. Geen lelijke boosheid maar mooie. Die boosheid krijgt haar schoonheid waarschijnlijk doordat zij terecht is. En noodzakelijk, tenminste zo voelt dat. ’t Is de boosheid van de gekwelde ziel die verhaal komt halen. Passie dus. Passie is de hoogste vorm van liefde omdat zij boos mag zijn.
Terwijl ik luister denk ik: dit is dus iets dat we in Nederland niet kennen. ’t Is niet voor niks dat Slauerhoff ooit over Nederland dichtte “en nooit gebeurt een mooie passiemoord.” Wij kunnen dit soort muziek niet spelen, laat staan schrijven omdat we die passie niet in ons hebben. We moeten dat overlaten aan mensen uit Mediterrane of Zuid-Amerikaanse landen.
Als ik een paar uur later terug in Papendrecht ben bekijk op de website van het Concertgebouw het programma omdat ik wil weten wie ik nou eigenlijk heb horen spelen. Ik kan mijn ogen niet geloven. De gitarist komt uit Montenegro en de accordeoniste uit Letland. Letland of all places. Niks Spaans, Italiaans of Argentijns aan! Maar wacht even, als de Letten en de Montenegrijnen Piazzolla kunnen spelen waarom wij dan niet? Dan begin ik te beseffen dat ik erg vanuit een verouderd nationalistisch principe heb geredeneerd. Iedereen kent tegenwoordig muziek uit andere windstreken en is ook van die muziek gaan houden. Japanners spelen Mozart, Paul Simon speelt Afrikaanse muziek enzovoort. Wat een mooi gegeven eigenlijk. Hoopvol ook, als we elkaars muziek zijn gaan spelen kan de wereldvrede niet ver weg zijn lijkt me. Maar, misschien vergeten we te snel dat we van elkaars muziek houden. Ikzelf voorop want blijkbaar wist ik al niet meer dat ik voor de zomer naar een theaterconcert van Fréderique Spigt ben geweest. Triest, want wat zong zij? Juist, tango’s!
Reageren kan via: peter.deliefde@rtvpapendrecht.nl
Peter de Liefde maakt deel uit van het team van Praatpaal Papendrecht (dinsdag van 20 tot 22 uur) en presenteert Mens Durf te Leven op donderdag van 19 tot 20 uur.