In de Volkskrant las ik gisteren een artikeltje met als kop “Unesco wil dat Polen wacht met zijn grenshek door Europa’s laatste oerbos.” De kwestie is dat Polen een hek wil plaatsen van 186 kilometer lang bij de grens met Wit-Rusland om immigranten af te schrikken. Vorig jaar probeerden hier veertigduizend vluchtelingen uit Afghanistan, Irak en Afrika de Europese Unie binnen te komen. In dit bos leven wisenten, lynxen, wolven en andere zeldzame of bedreigde diersoorten. Hun voortbestaan wordt bedreigd als het gebied wordt opgesplitst. Althans volgens Unesco en natuurbeschermers. Maar volgens het Poolse ministerie van Klimaat en Milieu zullen de twee gebieden met elkaar verbonden blijven doordat ze meer dan twintig zogenaamde wildpassages aan gaan leggen. Hoe die wildpassages dan ‘migrantproof’ worden gemaakt, maakte het ministerie niet duidelijk.
Ik begin, pragmaticus die ik ben, meteen mee te denken over hoe je dit praktisch op kunt lossen en ik weet uit ervaring dat je vaak tot een creatieve oplossing komt door iets dat al bestaat gewoon volledig om te draaien. In feite is wat nodig is inderdaad een soort van omgekeerd wildrooster, bedenk ik. Op een wildrooster kan een dier niet lopen maar de spijlen zitten dicht genoeg bij elkaar om er voor te zorgen dat de mens met zijn platvoeten naar believen het bos kan betreden of verlaten. Ik bedenk allerlei ecoduct-achtige oplossingen maar kom niet veel verder dan modderpoelen of stinkende vijvers die de welvarende Europese toerist natuurlijk zouden beletten de oversteek te wagen maar een arme vluchteling niet zouden afschrikken.
Langzaam accepterend dat ik geen goede oplossing kan bedenken voor dit probleem, begin ik te mijmeren over de tijd dat de mens in kleine groepjes als nomaden over de aardbol zwierf. Er was ruimte genoeg want er waren nog niet zoveel mensen en er was dus ook altijd voedsel genoeg. Iedereen gelukkig.
Plotseling realiseer ik me wat de meest praktische oplossing is voor het geheel. Je moet dat hek ergens anders zetten. Dat hek moet gewoon om alle mensen heen. Voor de natuur is het helemaal niet erg als die populatie onder druk komt te staan doordat ze te weinig van omgeving kunnen veranderen. Mensen zijn er genoeg. Op het moment dat de populatie dusdanig is afgenomen dat ze geen gevaar meer zijn voor het ecologisch evenwicht laten we ze weer los.
Zie je wel, had ik toch gelijk, om tot een werkbare oplossing te komen moet je de dingen gewoon eens een keer omdraaien.
Reacties naar: peter.deliefde@rtvpapendrecht.nl