ALBLASSERDAM – Een gevoel van ongeloof vult Davy en Rebekka Barendregt al sinds half 4 vanmorgen. De voordeur van hun huis aan de West Kinderdijk in Alblasserdam was doelwit van een explosie. “Wie heeft het op je gemunt?”
Even voor half 4 schrikt familie Barendregt wakker van een ‘keiharde’ harde knal. “Dat gebeurt vaak”, zegt vader Davy (47). “Als je zou weten wat hier allemaal gebeurt… Er gebeurt altijd wel wat hier.” Zonder door te hebben dat de knal bij de voordeur van hun woning aan de West Kinderdijk was, schuift Davy zijn slaapkamergordijn opzij en kijkt naar buiten. Niks.
De slaapkamer zit aan de achterkant van het huis, waar vaak op de Molenkade vuurwerk af wordt gestoken. “We wonen aan een doodlopende weg”, vertelt Rebekka (46). “Niet veel auto’s kunnen hier komen, maar fietsers kunnen gemakkelijk ongezien het dorp in en uit komen. Het is hier ’s nachts niet verlicht.”
Tegenover het pand staat een huis dat al langere tijd leegstaat. “Daar is al heel vaak brand gesticht en vuurwerk naar binnen gegooid. Dus op het moment dat je zo’n harde dreun hoort, verwacht je dat het uit dat pand komt of van de Molenkade aan de achterkant. Dan ga je er niet vanuit dat het bij je eigen huis is.”
Daar zit een luchtje aan
Maar niets bleek minder waar. De voordeur en het kozijn van hun dijkhuis zijn helemaal zwartgeblakerd, toch duurde het even voor Davy tot die ontdekking kwam. “Toen ik naar buiten keek zag ik niks, maar ik rook wel wat. Ik ben toen via de achterkant naar buiten gelopen, maar ook daar zag ik niks. Maar die chemische lucht bleef ik ruiken.”
Hij geeft het op en gaat weer naar binnen. “Ik loop naar de wc, en dan wordt opeens op het raam geklopt naast de voordeur.” Het is de buurman. “Die was deze kant op gekomen om me te waarschuwen dat de boel in de fik stond. Bij de voordeur hebben we een klein gootje waar een paar kleine vlammetjes uit kwamen. Die heb ik uitgeblazen.”
De lucht die Davy eerder rook, ruikt nu een stuk sterker. “Het was een goedje wat ze in de fik hebben gestoken. Dat kan niet anders.” En Davy krijgt gelijk. In de hoek ziet hij ook een gesmolten fles liggen en onderzoek van de forensische politie maakt duidelijk dat een waterflesje gevuld met benzine met een cobra erop is aangestoken bij de deur. “Wie heeft het op je gemunt?”, vraagt Rebekka zich hardop af.
Vijanden
Dat kan het stel zich niet bedenken. “We hebben geen vijanden. De politie stelt meteen vragen of je in de problemen bent en of je ruzie hebt. Je krijgt het gevoel alsof je jezelf constant moet verdedigen. Terwijl je een normaal gezin bent dat hier al twintig jaar woont, met plezier naar je werk gaat en voel doet in het verenigingsleven.”
Ook met hun tienerkinderen hebben ze gesproken. “We hebben gezegd: ‘Als er iets is wat hiermee te maken zou kunnen hebben, zeg het dan nu.’ Maar die hebben ook geen idee.” Hun 16-jarige dochter bleef rustig onder de situatie. “Ze stond natuurlijk ook meteen buiten. Daar heeft ze met een agent gepraat, waarna ze in een politiebusje anderhalf uur op haar telefoon heeft gezeten. Tot ze zei dat ze het tijd vond om weer naar bed te gaan.”
Rustig naar bed gaan zit er voor Davy en Rebekka niet bij. “Je moet meteen alles met de verzekering regelen. We krijgen constant lieve berichtjes, maar we hebben geen tijd om daarop te reageren. Dan staan de buurtbewoners op de stoep om ons verhaal aan te horen en dan staat het hier vol met journalisten.” Ondertussen eten Davy en Rebekka hun ontbijt, een boterham met chocoladepasta, het is dan rond het middaguur. “We zijn constant in de weer.”
Onbegrip
Het dorp haalt tegenwoordig vaak het nieuws, valt Rebekka op. “Er is hier veel gaande op crimineel vlak. Dat was altijd een paar wijken verderop, maar nu is het bij je eigen voordeur.” Zelf komt Rebekka uit een ‘boerendorp’ en hoopte ze juist zo ver mogelijk bij criminaliteit vandaan te blijven. “Nu lijkt het zelfs alsof wij er niets mee te maken hebben.”
Wat dit circus aan gebeurtenissen met hen doet? “Nou dit”, zegt Rebekka terwijl de tranen in haar ogen staan. “Het is gewoon heel bizar dat het hier gebeurt en we kunnen maar niet plaatsen waar het vandaan komt. Het idee dat iemand dit bij jou doet, vind ik gewoon onbegrijpelijk.”
Davy wil nu nog maar een ding: het tot op de bodem uitzoeken. “Ik heb geen idee hoe, maar de enige vraag die zich nu in mijn hoofd afspeelt is ‘waarom?’.” Voor het gezin verdere stappen onderneemt, wil het alle gebeurtenissen eerst laten bezinken. “We moeten het nog even een plekje geven”, zegt Rebekka. “Maar een ding is zeker: ik ga mijn huis niét verkopen.”
Dit is een verhaal van onze mediapartner Rijnmond.