Door Ingrid Smits
Bij Mitch slaan op een avond de stoppen door. Met een flinke slok op slaat hij zijn vader in elkaar. Maar die is zelf ook allesbehalve nuchter. “Hij wilde mij te lijf gaan met een tafelpoot.”
Je kunt een hoop van Mitch zeggen, maar niet dat hij te laat komt. Een uur voordat zijn proces begint, zit hij al in de wachtkamer van de rechtbank in Rotterdam. Mitch draagt een spijkerbroek en een wit T-shirt met korte mouwen. Zijn donkerblonde haar is kort en een beetje opgeschoren.
De Spijkenisser (25) oogt kalm en speelt wat met zijn telefoon. Pas als hij om 13:30 uur voor de rechter zit, zie je hoe zenuwachtig hij eigenlijk is. Onder het tafeltje wipt zijn rechterbeen in hoog tempo op en neer.
Mitch heeft al een paar weken in de gevangenis gezeten. Reden: een heftige knokpartij met zijn vader. Het verblijf tussen vier muren heeft hij als ’traumatisch’ ervaren. Vandaag hoopt hij vurig dat de rechter hem niet terugstuurt naar de cel.
“Het ging er stevig aan toe”, concludeert de rechter over die avond in januari, toen het het huis waar Mitch met zijn vader woonde, veranderde in een arena.
“Ja”, antwoordt de verdachte, “het was een opeenstapeling van emoties. Ik zat met vrienden op mijn kamer wat te drinken en mijn vader, die zelf ook aardig wat alcohol op had, wilde steeds bij ons komen zitten. Ik stuurde hem weg. Maar daar had hij boodschap aan. Op een gegeven moment was ik het zat. Toen heb ik hem geslagen.”
De rechter: “Uw vader is na de vechtpartij een nachtje opgenomen geweest in het ziekenhuis. Hij had bloeduitstortingen in zijn gezicht, een scheur in zijn trommelvlies en een gebroken neus. Er kwam ook vocht uit zijn oren. In het ziekenhuis waren ze bang dat dat hersenvocht zou zijn.”
Mitch: “Er was die avond gewoon heel veel drank in het spel. Van twee kanten. Mijn vader pakte op een gegeven moment een tafelpoot en wilde mij daarmee te lijf gaan. Het was allemaal verschrikkelijk. En ik heb er ook heel veel spijt van.”
Scherven op de grond
De rechter: “In het huis gingen ook allerlei spullen kapot…”
Mitch: “Ja, we hadden een salontafel van glas. Die heeft de ruzie niet overleefd. Er lagen scherven op de grond en daar ben ik doorheen gelopen. Ik hield er nog een ontsteking aan mijn voeten aan over.”
De rechter: “Er was ook iets met een ruit…”
Mitch: “Dat kapotte raam, dat was van eerder. Ik was mijn sleutels vergeten en kon niet naar binnen. Toen heb ik hard staan bonzen en brak het glas.”
Oorlogsveteraan
De advocaat van Mitch zegt dat de vader spijt heeft van de aangifte die hij tegen zijn zoon heeft gedaan. “Hij heeft die nog willen intrekken. Maar dat kon niet meer.”
Daarom heeft de vader een mail gestuurd. “Ik hoor dat mijn zoon zes weken voor de ruzie heeft gezeten”, leest de advocaat voor. “Ik hoop dat hij niet veroordeeld wordt. Dat raam was per ongeluk. En ik kan irritant en uitdagend zijn. Mogelijk heb ik de vechtpartij uitgelokt.”
Urine controleren
“Mijn vader is een oorlogsveteraan”, vertelt Mitch. “Drinken, daar kon hij wel wat van. Vaak trok hij om 08:00 uur ’s morgens al zijn eerste blikje bier open.”
Vader en zoon hebben elkaar na de uit de hand gelopen ruzie niet meer gezien. “Een van de voorwaarden om uit de cel te komen, was een contactverbod”, vertelt Mitch. “Daaraan heb ik me gehouden. Intussen vind ik het lastig om hem weer onder ogen te komen. Ik schaam me.”
“Klopt het dat u inmiddels bij uw moeder woont?”, vraagt de rechter.
“Ja”, zegt Mitch. “En dat gaat goed.”
Ook de moeder van Mitch blijkt zo haar problemen te hebben. Het woord drugs valt niet, maar als Mitch zegt dat ze elke week haar urine moet laten controleren is dat wel een aanwijzing. “Bij beide ouders is sprake van trauma’s en depressie”, vult zijn advocaat even later aan.
Rijbewijs kwijt
Mitch, die ook zijn sombere buien heeft en medicatie slikt tegen angsten, staat intussen onder toezicht van de reclassering. Die controleert onder meer of hij zich niet meer laat vollopen met alcohol. Ook dat was een voorwaarde om in afwachting van het proces uit de gevangenis te komen.
Mitch zegt dat hij behoorlijk druk is met wat de reclassering van hem wil. “Ik moet steeds op afspraken komen en kan daardoor niet aan het werk.”
De verdachte, die geen diploma’s heeft, had een tijdje een baan als chauffeur. Maar dat gaat niet meer, omdat Mitch zijn rijbewijs is kwijtgeraakt. Hij heeft het nog een tijdje geprobeerd als bijrijder. Maar zes keer per week met het openbaar vervoer van Spijkenisse naar Barendrecht: dat ging moeizaam. Ook omdat Mitch niet vies was van joints en alcohol.
“Nu drink ik niet meer”, zegt Mitch met een vleugje trots in zijn stem. “En blowen doe ik alleen nog in het weekend of als ik naar een feestje ga.”
‘Alles beter dan de gevangenis’
“Wat zou u van een taakstraf vinden?”, informeert de rechter.
Mitch: “Ik vind alles beter dan de gevangenis.”
De rechter: “De cel, dat is uw schrikbeeld?”
Mitch: “Ja.”
De officier van justitie komt hem een heel eind tegemoet. Ze vindt dat het bij de ruzie tussen Mitch en zijn vader ‘vreselijk uit de hand is gelopen’, maar vraagt vrijspraak voor het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel. Uiteindelijk bleken de verwondingen van de vader mee te vallen, licht ze toe. “De herstelduur was niet lang.”
Ze wil de kwetsbare, charmante Mitch wel een kans geven. “Maar ik eis wel een alcohol- en drugsverbod voor de komende twee jaar. En een voorwaardelijke gevangenisstraf van zestig dagen, als stok achter de deur.”
‘Een van mijn grootste nachtmerries’
De advocaat van Mitch probeert daar nog wat vanaf te dingen. Ze zegt dat haar cliënt vooral problemen met alcohol heeft. Een drugsverbod is niet nodig, betoogt ze. En een proeftijd van twee jaar vindt ze te lang. “Zoiets is moeilijk vol te houden. Mijn cliënt vindt het nu al lastig om met vrienden af te spreken zonder dat hij iets mag drinken of roken. Hij moet niet in een sociaal isolement komen.”
Over de uitgedeelde klappen zegt ze: “Die waren harder dan was bedoeld. Mitch heeft die avond zelf ook tikken gekregen. En hij was al eens eerder door zijn vader in elkaar geslagen.”
“U krijgt het laatste woord”, zegt de rechter tegen de verdachte. “Wilt u nog iets zeggen?”
“Ja”, antwoordt Mitch. “Wat er is gebeurd, heb ik nooit gewild. Het was een van mijn grootste nachtmerries.”
Het vonnis
De rechter wil even nadenken voordat ze met een uitspraak komt en iedereen moet daarom even wachten op de gang. Na een minuut of tien maakt ze Mitch blij. “U hoeft niet terug naar de gevangenis.”
De rechter vindt het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel niet bewezen. “Maar”, zegt ze, “er was wel sprake was van flinke mishandeling in familieverband.”
Ze geeft Mitch een voorwaardelijke celstraf van dertig dagen met een proeftijd van twee jaar. Het alcoholverbod blijft voor die periode ook overeind. Van een drugsverbod komt het niet. En ook een taakstraf vindt de rechter te veel van het goede. “Want u heeft al behoorlijk wat aan uw hoofd.”
Ze wenst Mitch succes en hoopt dat de twintiger zijn leven weer op de rit krijgt. “Dankuwel”, lacht Mitch. Buiten de rechtszaal wordt zijn smile nog een stuk breder.
Dit bericht verscheen eerder bij onze mediapartner Rijnmond.
Volg ons ook op ons WhatsApp kanaal: https://whatsapp.com/channel/0029VaoRvYF6rsQtr0tBRu3u