REGIO – Een vader maakt zich grote zorgen over zijn minderjarige dochter. Hij is bang dat ze wordt ontvoerd door haar veel oudere vriend met een bedenkelijke reputatie. Dan verliest de vader zijn zelfbeheersing en deelt klappen uit. De rechter moet oordelen of hij daarvoor straf verdient, of dat het geweld vanwege alle emoties door de vingers gezien moet worden.
Otman* zucht diep en buigt zijn hoofd als de aanklacht wordt voorgelezen. “Meneer K. zat in de auto met uw dochter. U bent naar de auto gelopen en heeft de deur opengetrokken. U wordt ervan verdacht dat u meneer heeft geslagen en geschopt.” Via een tolk reageert Otman. “Ik wilde met hem praten en vroeg hem uit te stappen. Hij zei: ‘Je dochter kan haar eigen beslissing nemen. Jij kan daar niks aan doen’. Daardoor raakte ik mezelf kwijt.”
Het gaat allemaal snel in februari van dit jaar. Otman slaat de vriend van zijn dochter twee keer met een vuist op zijn hoofd en trapt hem in zijn zij. De vriend zit achter het stuur van zijn auto, met Aisha* ernaast. Als Otman wegloopt, slaat hij de voorruit kapot. Op de ruit vindt de politie bloed. Otman heeft zich met de klap in zijn hand gesneden. De 41-jarige vriend loopt een dik oog op en doet aangifte bij de politie. De 1100 euro voor een nieuwe ruit heeft Otman inmiddels betaald. Ook heeft hij de partner van zijn dochter Aisha excuses aangeboden.
“Ik was de controle over mezelf kwijt”, zegt Otman. Voor de rechter zit een rustige, gecontroleerde man. Hij heeft kort, donkergrijs haar en straalt kalmte uit. Zijn handen legt hij gevouwen voor zich. Soms sluit hij zijn ogen en knikt als de rechter details van het incident noemt. “Ik kan het me niet meer precies herinneren, maar ik weet wel dat het is gebeurd.”
“Het lijkt erop dat u uzelf verloren bent”, concludeert de rechter. “Het was haar baas. Hij had een vrouw en kinderen.” De vriend is Aisha’s leidinggevende bij de bakkerij waar ze werkt. “Tja, mannen en hun midlifecrisis…”, besluit de rechter het feitenrelaas. Otman heeft de vriend van zijn dochter nooit meer gesproken.
Misbruik
“Kunt u zich neerleggen bij het feit dat uw dochter deze relatie heeft?”, vraagt de rechter aan Otman. “We hebben geen andere optie dan te accepteren wat onze dochter wil”, antwoordt Otman. “Ik heb er spijt van.” De rechter heeft een brief van de partner in zijn dossier. “Meneer is bereid de aangifte in te trekken. Maar dat kan niet zomaar in Nederland. Dat is aan de officier van justitie. U heeft dus al wel de schade vergoed.”
Dan wordt er meer duidelijk over de diepere achtergrond van het slaan en trappen. “Ik had geen vertrouwen in deze persoon. Mijn dochter heeft verteld dat deze persoon eerder iemand heeft misbruikt. Hij zou zijn weggestuurd op zijn werk. Van alle kanten werd mij gemeld dat er geen vertrouwen in hem is.” Het wordt tijdens de zitting overigens niet duidelijk of de vriend dit ook werkelijk heeft gedaan.
De rechter in zijn zwarte toga heft zijn handen. “Maar ja, het is wat u zegt: het is uw dochter die beslist. Maar ik begrijp het, hoor. Soms zou je het wel eens anders willen zien.”
De officier denkt helemaal niet aan het stoppen van de zaak, wordt duidelijk als ze het woord krijgt voor haar requisitoir. “Meneer zit in de auto en kan geen kant op, er worden klappen in zijn gezicht gegeven en een trap in zijn zij. Dat deed pijn. Voor mij is dit poging tot het aanbrengen van zwaar lichamelijk letsel. De verdachte is woedend! Hij slaat en trapt en vernielt een ruit.”
Toch heeft ook zij ergens wel begrip voor de situatie. “Hij heeft me het achtergrondverhaal verteld. Meneer was bang dat de man zijn dochter wilde ontvoeren. Hij had er van mij achteraan mogen gaan, maar wel de politie moeten inschakelen. Dit is niet de manier. Hij heeft wel excuses aangeboden, het is besproken en de band met de dochter is enigszins hersteld. Toch vind ik een forse taakstraf wel gepast.” Ze eist tachtig uur taakstraf en twee weken voorwaardelijke celstraf voor als het nog een keer gebeurt.
‘Camera’s in huis’
“Ik sta versteld van de eis”, steekt de advocaat van Otman furieus van wal. “Er is geen enkel begrip. Hij komt erachter dat zijn minderjarige dochter een relatie heeft met iemand die wordt verdacht van misbruik. Ik ben ook moeder en dit is het ergste wat je kan overkomen. Hij dacht: ze wordt ontvoerd. Hij ging er meteen achteraan. De vriend provoceerde mijn cliënt en toen knapte er iets. Dat is niet goed, maar ik kan het me wel voorstellen.” Zij wil dat Otman geen straf krijgt.
Uit het verhaal van de advocaat ontstaat vervolgens geen vrolijk beeld. De dochter zou geïsoleerd leven. “Ze mag niet zomaar een bezoek brengen aan haar ouders. Er hangen camera’s in haar woning en haar telefoon wordt gecontroleerd. Het is een hele nare situatie. Met vader is er nauwelijks contact, maar met moeder belt ze dagelijks.” Voor de goede orde: de relatie is nog steeds aan en de inmiddels meerderjarige dochter woont samen met de man.
Het laatste woord in de rechtbank van Dordrecht is aan Otman. “Ik wilde dat het niet zover was gekomen. Ik heb er spijt van.” Dan zucht hij nog eens diep.
Het vonnis
“U-MOET-DIT-NIET-MEER-DOEN!” Bij ieder woord bonkt de rechter met zijn vuist op tafel. “Dit is geen culturele kwestie. Zo zijn vaders over de hele wereld. Er is een aanleiding, een bijzondere aanleiding. U krijgt van mij één keer in uw leven het recht om iets stoms te doen. Maar het is niet zo dat iedereen nu dit recht krijgt. Ik ga ervan uit dat het niet nog een keer gebeurt en ga u het voordeel van de twijfel geven. Maar als u, meneer, binnen twee jaar nog een keer slaat, bent u flink de sjaak. Ik hoop dat u goed contact blijft houden met uw dochter.” De advocaat straalt als ze de uitspraak hoort: een voorwaardelijke geldboete van duizend euro.
*De naam van de verdachte en de dochter zijn gefingeerd. De redactie van Rijnmond kent hun ware identiteit.
Dit is een verhaal van Maurice Laparlière voor onze mediapartner Rijnmond.