Ik ben een snelle beslisser als het om keuzes gaat. Als ik bijvoorbeeld twijfel tussen twee verschillende overhemden die alleen verschillen qua kleurstelling kies ik er gewoon één want ik heb geleerd dat als ik bij een dergelijke keuze ernstig twijfel in feite altijd beide opties gewoon goed zijn. Ik ga er ook geen spijt van hebben.
De keus wordt al een stukje moeilijker als er extra criteria in het spel zijn. Het ene overhemd is mooier maar tegelijkertijd duurder. Is die extra schoonheid mij die extra dertig euro waard? Nog steeds is dit een keuze die ik licht maak wat ik ben bereid om als ik later denk dat het dat extra geld eigenlijk niet waard is om dit kleine leed te accepteren en er niet te lang bij stil te staan. Bovendien zal niemand mij aanspreken op deze foute keuze.
Maar stel dat ik een zeer beperkt budget heb maar dat ik vermoed dat het goedkopere overhemd geproduceerd is in een land waar kinderen van acht jaar oud achter de naaimachine zitten. Ik denk eerlijk gezegd dat ik dan toch een beetje laf zou zijn en tegen mezelf zou zeggen, ach, het is maar een vermoeden en zeg nou zelf, die kinderarbeid stopt niet als ik besluit om dit overhemd hier en nu niet aan te schaffen. Ik ben bang dat ik dan laf genoeg ben om dat spotgoedkope ding uit Bangladesh te kopen.
Maar stel dat er aan dat ding een kaartje hing met de tekst “geproduceerd door kinderen in Bangladesh” dat pontificaal zichtbaar is bij het afrekenen bij de kassa. Bovendien is de zaak vol met winkelend publiek en acht ik de kans groot dat er straks ook nog een bekende binnen stapt. Dan had ik natuurlijk een andere keus gemaakt. Ik zou me schamen.
Afgelopen weekend was er een grote demonstratie tegen de oorlog in Gaza en ik hoorde pas laat dat dat er ook familie van mij mee liep. Op het moment dat ik het hoor heb ik even een licht gevoel van schaamte dat ik er niet bij ben. Ik hoor ze zeggen: “Waarom was jij er eigenlijk niet?”
Schaamte en de angst er niet meer bij te horen, reclamemakers weten al honderd jaar dat dat de belangrijkste drijfveren van mensen zijn. Als we elkaar indringend wijzen op onze verantwoordelijkheid, alleen dan kunnen we misschien een dikke lange rode streep zetten onder oorlog, armoede en dictatuur.
Reageren kan via: peter.deliefde@rtvpapendrecht.nl