PAPENDRECHT – Afgelopen zondag verloor het Nederlands Elftal. Het kwam door Frank de Boer. Zo simpel is het. In Engeland zien ze hem als de slechtste trainer die ooit in de Premier League heeft gewerkt. Hij liet ons 5-3-2 spelen in plaats van volgens het concept van de Hollandse School en hij wisselde Donyell Malen, onze gevaarlijkste man.
Ach nee, natuurlijk niet. Het kwam door Matthijs de Ligt. Zo simpel is het. Die struikelde eerst over zijn eigen benen en sloeg toen de bal weg alsof ie aan ’t badmintonnen was. Waarom is die jongen überhaupt vroeger op voetballen gegaan. Hij is intelligent en gedroeg zich op zijn zeventiende al als de leider van Ajax. Spreekt in grammaticaal correcte zinnen en heeft een beetje een Gooische r. Matthijs, joh, als al jouw vriendjes nou gingen hockeyen, waarom jij dan niet? Had ons een hoop ellende bespaard!
Ach nee, natuurlijk niet. Het kwam door Georginio Wijnaldum die zo nodig met een One Love aanvoerdersband moest dragen om daarmee dé internationale strijder voor de mensenrechten te worden. Een beetje de Bono uithangen. Ja, dan ben je natuurlijk niet geconcentreerd. Had je verdorie alleen op het voetbal gericht!
Ach nee, natuurlijk niet, het kwam door Memphis Depay. Zo simpel is het. Bij elke bal die hij kreeg aangespeeld kreeg je de indruk dat hij iets briljants wilde gaan bedenken. Hij moet nou eenmaal per se de creatieveling uithangen. Eén keertje speelde hij hem wel meteen door en dat leverde meteen de grootste Nederlandse kans van de wedstrijd op. Hou het nou eens eenvoudig man!
Ach nee, natuurlijk niet. Het is helemaal niet simpel. We willen graag een eenduidig antwoord op de schuldvraag. Dat maakt het overzichtelijk. En dan niet het weer. Liefst een levende Kop van Jut. Een nationale schlemiel die op het schavot moet. Maar als ik eerlijk ben, zo’n nederlaag ligt altijd aan heel veel hele kleine dingetjes bij elkaar. Een beetje de trainer, een beetje de verdediging, een beetje de spitsen en een beetje het weer. Te veel net-nietjes achter elkaar en je ligt er uit.
Toch heb ik de schuldige gevonden voor het katterige gevoel dat ik heb van de uitschakeling van Oranje. Ik zag hem net even in de spiegel. Het is een man van zestig die de illusie heeft dat zijn land nog net zo goed kan voetballen als ooit een paar weken in 1974. En dat iedereen het daar dan over heeft en dat je trots bent omdat een taxichauffeur in Verweggistan dan over Memphis Depay begint. Wat een domme man, wat een schlemiel. Zo simpel is het.