Eline wil slapen en de buurvrouw wil feesten, dan verliest ze haar zelfbeheersing

0
238

REGIO – Eline is tenger en loopt met een stok. “U lijkt me niet iemand die vaak in een vechtpartij belandt”, zegt de rechter. Dat bevestigt ze. “Ik los het op met praten. Maar nu flipte ik.” Eline is anderhalf jaar geleden op straat haar zelfbeheersing verloren en daarom zit ze nu voor de rechter.

“Het probleem begon ’s avonds. Ze hadden een feestje. Er stond een tent buiten met veel geluid.” Eline* vertelt hoe het uit de hand loopt in een rustige buitenwijk van Rotterdam. De buren hebben het gezellig en de muziek schalt uit de feesttent. “Ik ben niet helemaal gezond en ik ga op tijd naar bed. Na twaalf uur vond ik het echt vervelend worden. Toen heb ik de politie gebeld en die kwam. Het werd korte tijd beter, maar daarna ging de muziek weer hard aan.”

Ze laat haar hondje uit voor een kort rondje en schrikt als ze weer thuis komt. “Mijn vriend stond op klappen van boosheid. Ik ben naar ze toe gegaan en heb gezegd dat het nu echt moest ophouden. ‘Waar bemoei jij je mee?’, kreeg ik te horen. Toen werd ik heel kwaad en heb ik haar geslagen.” Volgens justitie heeft ze de buurvrouw ook aan haar haren getrokken en tegen de grond gewerkt.

Dan loopt het verder uit de hand. “De broer van de buurvrouw kwam naar me toe en heeft me op de grond gesmeten. Ik was buiten bewustzijn. Mijn vriend zat boven, maar hij kwam me helpen. Ik wilde eerst dat hij weg bleef. Ik wilde geen bloedbad om zo maar te zeggen”, vertelt Eline.

Hersenbloeding
De politie snelt met meerdere wagens naar de woonwijk, arresteert Eline en ze belandt in de politiebus. Ze zegt dat ze op dat moment op haar hoofd een open wond heeft. “Ik ga nog steeds meerdere keren per jaar naar het ziekenhuis voor een scan. Tijdens mijn geboorte heb ik een hersenbloeding gehad. De klap bij de val was uitgerekend op die plek. Ik moest laten onderzoeken of er niks mis is daar.” Eline heeft aangifte gedaan tegen de man die haar een duw zou hebben gegeven. Die zaak loopt nog.

Eline vertelt kalm en maakt een gelaten indruk. Haar stok leunt tegen het verdachtenbankje. Haar vader zit in de zaal om haar te steunen. Ze vindt het jammer wat er is gebeurd en draait er ook niet omheen: ze zat fout met haar klap. Het werd haar die zondagavond allemaal te veel. “De emmer liep over”, zegt de rechter meevoelend. Eline knikt ja. Ze heeft een spierziekte, ligt veel op bed en zit soms in een rolstoel. “De laatste anderhalf jaar ben ik zwaar achteruit gegaan. In principe was ik stabiel. Misschien komt dat door de val. Ik kan er verder eigenlijk weinig over zeggen.”

‘Ik dacht: ik ben een taaie’
De buurvrouw die de klap kreeg zit ook in de zaal. Ze zal net als Eline ergens in de dertig zijn. Van de rechter mag ze kort reageren. “Heel het verhaal klopt niet”, zegt ze gedecideerd. “Ze stond met een stanleymes voor mijn deur. Dat is toch niet normaal?” Het mes is overigens geen onderdeel van de aanklacht en daarom gaat het er verder niet over.

In overleg met Slachtofferhulp vraagt de buurvrouw 550 euro schadevergoeding en wil ze een paar tientjes voor een bezoek aan de tandarts en de paracetamol die ze kocht. De klap kwam letterlijk en figuurlijk hard aan, vertelt ze.

De buurvrouw gaat verder: “Door deze situatie ben ik verhuisd met mijn kinderen. Het gaat me niet om geld, er is veel meer gebeurd dan mensen denken. Mijn dochter van vier durfde me niet meer aan te kijken, omdat mijn gezicht zo gehavend was. Ik had paniekaanvallen. Ik dacht: ik ben een taaie, maar het heeft me veel meer gedaan dan ik dacht.”

Voorstel
De rechter kijkt naar Eline en kijkt vervolgens naar de buurvrouw. Voor de laatste heeft hij een voorstel. “Stel nu dat mevrouw zegt: ik erken dat ik dit niet had moeten doen. Maar tegelijkertijd is mij ook wat overkomen, laten we dit samen oplossen. We erkennen het over en weer en we sluiten het hoofdstuk. Dan hoeven we elkaar niet te betalen en zijn we klaar.” Eline heeft al laten weten dat wat haar betreft de aanklachten over en weer van tafel kunnen.

De rechter als bemiddelaar. De buurvrouw denkt er even over na. Dan weet ze wat ze wil. “Ik ben hier om mijn kant te laten horen. Ik wil niet van een schadevergoeding afzien. Het heeft ook grote gevolgen gehad voor mijn kinderen.” De rechter knikt. “Goed, dan gaan we door. Dan is het nu de beurt aan u”, zegt hij tegen de officier van justitie.

“550 euro vind ik aan de hoge kant voor één klap”, zegt de dame in de zwarte toga als ze begint aan haar eis. “De pijnstillers en wondverzorging die mevrouw heeft gekocht, moeten wel worden vergoed. Ik vind 200 euro redelijk als smartengeld.” Ze eist verder geen straf, omdat ze ergens ook wel begrip heeft voor Elines situatie.

“Ik ben van mening dat ze maar één keer heeft geslagen en niet aan haar haar heeft getrokken”, zegt de advocaat van Eline. Mijn cliënt is niet vast ter been en de andere dame had waarschijnlijk ook al wat gedronken, het is niet gek dat ze samen gevallen zijn.” De buurvrouw sist van ongenoegen als ze dat hoort. “Ze had de tik nooit moeten uitdelen, maar om dit nu te repareren met 500-zoveel euro. dat is echt overdreven.”

Het vonnis
“Het is een vervelende avond geweest”, zegt de rechter. “U bent niet zomaar gegaan om de buurvrouw op haar gezicht te slaan. De officier wil geen straf en dat volg ik. Wel moet u dat bedrag betalen.” In drie termijnen moet Eline in totaal 224,20 euro betalen aan haar voormalige buurvrouw. Ze laat haar hoofd hangen als ze dat hoort. Er valt een diepe stilte en iedereen blijft stil zitten. “Dan mag u nu de zaal verlaten”, zegt de rechter na twintig seconden. Daar kan iedereen toch even om glimlachen.

*De naam van de verdachte is om privacyredenen gefingeerd. De redactie van Rijnmond kent haar ware identiteit.

Dit is een verhaal van Maurice Laparlière voor onze mediapartner Rijnmond.