REGIO – Als de zon opkomt ligt een dronken vrouw in carnavalskleding te slapen in een portiek. De politie komt en maakt haar wakker. Ze scheldt de agenten de huid vol. Later steelt ze asbakken uit een eetcafé en trapt ze mogelijk een deur kapot. Uiteindelijk belandt Mirabella voor de rechter.
De grote deur van de rechtszaal zwaait open en daar staat ze: Mirabella*. “Goedemiddag!”, roept de vrouw vanaf een afstand naar de rechter. Mirabella draagt een bruine rok boven haar kunstzinnig getatoeëerde benen, heeft donkere kousen, lang zwart haar vol gouden spelden, een leesbril op haar voorhoofd, donkere make-up en hoge hakken. “Wat zie je er sjiek uit”, zegt haar advocate complimenteus.
Beklaagdenbankje
De rechtszaak is al een kwartier bezig en de net gearriveerde Mirabella wil naast de journalist op de verder lege publieke tribune gaan zitten. Als een toeschouwer bij haar eigen rechtszaak. Maar dat is niet de bedoeling. De rechter wijst haar het beklaagdenbankje. Dat wordt het komende half uur de plaats van de nogal kleurrijke dame.
Terug naar het begin van de zaak, als de verdachte er nog niet is. Het gaat deze middag om drie dingen. Mirabella zou midden in de nacht spullen hebben gestolen van een terras in Schiedam. “Ze vond de asbakjes zo leuk en daarom heeft ze ze gepakt”, leest de rechter voor uit het dossier.
Een tijdje later loopt het uit de hand als de vrouw verhaal gaat halen bij een bekende. Zijn zoon zou haar thuis hebben bestolen van haar paspoort en haar nieuwe telefoon. Ze briest van woede. “Je gaat eraan”, schreeuwt ze volgens het politierapport. Er wordt geduwd en getrokken en er sneuvelt een ruit in de voordeur. Dat zou Mirabella hebben gedaan.
Nóg bozer is Mirabella als ze na een nacht carnaval vieren wakker wordt gemaakt door de politie. Ze ligt in haar carnavalskostuum te slapen in een portiek en zou dronken zijn. Ze schreeuwt vreselijke verwensingen tegen de agenten. ‘Vals kreng’ en ‘vies vals mokkel’ zijn nog mild.
Rok doormidden geknipt
“Het is heel moeilijk om met haar in gesprek te gaan”, citeert de rechter de reclassering die met Mirabella sprak. “Ze springt van de hak op de tak. Het is moeilijk om te achterhalen wat fictie is en wat realiteit. Ze zegt dingen die in een waan gebeuren en niet in de wereld waarin ze leeft. Maar er zijn ook zorgen over haar agressie.”
Dat maakt toch wel nieuwsgierig naar de persoon Mirabella. En dan staat ze er dus ineens. Mirabella was per ongeluk naar de rechtbank in Rotterdam gegaan en niet naar Dordrecht, waar de zaak is. Dat overkomt wel meer verdachten en advocaten. Ze hijgt van het harde lopen en drinkt een glas water om even op adem te komen. Dan is ze klaar om haar verhaal te doen.
“De asbakken? Ja maar, ik zocht gewoon een sigaretje. Dat was niks! Dat gedoe aan de deur? Dat klopt, maar ik heb excuses aangeboden aan die meneer. Dat is weer helemaal goed. Die vieze gore schoft begon me ineens te stompen. Zijn zoon had alles van me gestolen, ik had niets meer. En de agenten? Die moeten me gewoon altijd hebben. De agente heeft zelfs mijn nieuwe rok doormidden geknipt.”
Hulp
Met luide stem gaat ze door. “Mijn zoon heeft een viool gevonden van Vivaldi. Met alle papieren erbij. Hij is miljoenen waard. Met de miljoenen wordt een kasteel gekocht dat zal worden bewoond door spinnen en slangen.” De rechter hoort het aan zonder met haar ogen te knipperen. Ze laat Mirabella haar verhaal doen en stuurt af en toe een beetje bij. “Hoe gaat het nu met u?”
“Met mij gaat het prima, alleen krijg ik geen Ritalin meer. En ik ben een zware ADHD’er. Mijn moeder doet alsof ik een kind van acht ben. Ik heb haar de waarheid gezegd. Op een mooie manier.” De rechter maakt gebruik van de stilte die valt en stelt weer een vraag. “Zou u hulp willen?”
“Ja! Ik wil een plek waar ik mijn zaken onder controle kan krijgen.” Er is nog iets waardoor ze soms misschien anders reageert, zegt ze. Mirabella heeft geen contact meer met haar dochter. Dat doet veel pijn. “Toen ze achttien werd, mocht ik niet naar haar verjaardag komen. Het voelt alsof mijn been of arm eraf ligt.” Mirabella oogt kwetsbaar als ze het zegt.
“Ik ben een Roma-zigeunerin en ik kom voor mezelf op. Misschien schrikken mensen omdat ik een harde stem heb. Ik ben maar 1 meter 62 en zwaar ben ik ook niet. Hoe kan ik nou zo’n ruit inschoppen?
De weg kwijt
“Tja, wat doe je met iemand die de weg kwijt is?”, zegt de officier van justitie. “Mensen zijn bang geworden van u, mevrouw. Ik denk dat u hulp nodig heeft.”
Ze vindt dat Mirabella 178 euro moet betalen voor de kapotte ruit en 250 euro schadevergoeding aan de agente tegen wie ze zulke lelijke dingen heeft gezegd. Ook moet Mirabella hulp krijgen en een voorwaardelijke gevangenisstraf. “Een taakstraf lijkt me geen realistische optie.” Bij dat laatste knikt Mirabella instemmend.
“Ik denk dat je je niet bedreigd kunt voelen door een verward iemand die een beetje grote woorden gebruikt”, zegt de advocaat van Mirabella. Hulp vindt ze prima, maar de schadevergoeding en de celstraf niet. Het laatste woord is aan Mirabella zelf. Met haar vingers vol ringen besluit ze: “Ik zie er niet slecht uit. Nóg niet. Ik kan er supersexy uitzien. Zo is dat op het kamp.”
Het vonnis
“De deur heeft u niet met opzet gedaan, maar u had wel kunnen weten dat hij kapot kon gaan”, zegt de rechter. Met dat soort woorden tegen een agent gaat u echt een grens over. Dat moet niet gezegd worden. Maar ik vind het belangrijk dat u hulp krijg en niet de gevangenis in gaat.” Daarom moet Mirabella hulp accepteren. “Sorry dat ik te laat was”, zegt Mirabella terug. “Maar ik hoop dat ik mijn dochter weer zie. Ik mis haar zo verschrikkelijk.”
* Omwille van de privacy van de verdachte heeft ze in dit artikel een fictieve naam. De redactie van Rijnmond kent haar ware identiteit.
Ieder weekend doet Maurice Laparlière verslag van een opmerkelijke rechtszaak in onze regio voor onze mediapartner Rijnmond.
