Steeds als ik iets lees over pensioenen, denk ik aan mijn eigen zelfgekozen vervroegde uittreding op mijn 58e, inmiddels bijna vier jaar geleden. Ik was er toentertijd volledig van overtuigd dat ik mijn tijd prima zou kunnen besteden met de vele hobby’s die ik heb, vooral op creatief vlak.
Toneelschrijven, acteren, regisseren, liedteksten schrijven, zingen, componeren, al die dingen had ik altijd in de schaarse uren naast mijn werk gedaan. Het leek mij een zegen om daar veel meer tijd aan te kunnen besteden en me daar verder in te ontwikkelen. Inmiddels is dat ook zeer behoorlijk gelukt, mede doordat RTV Papendrecht mij een aantal extra podia heeft verschaft.
En toch duurde het best een tijdje voor ik mijn draai gevonden had. Eigenlijk komt het erop neer dat als je werkt, of dat nou goed verdient en of dat nou ook een beetje leuk is, je in elk geval een groot deel van de week niet gaat nadenken over de zin van jouw leven. Je moet immers naar kantoor. Het is afgesproken. Geen tijd om te piekeren. Tot op zekere hoogte verdoezelt werk het gebrek aan zin van het menselijk bestaan. En dat is fijn!
Als je je tijd volledig aan hobby’s kunt besteden, bestaat het gevaar dat je niet al te productief bent want er is niemand die je maant om te beginnen. Vreemd toch dat ik zelfs bij veel van de dingen die ik het allerliefst doe toch een deadline nodig heb. De keren dat ik een toneelstuk schreef of een cabaretvoorstelling was er altijd een deadline in de zijn van geplande repetitiedata en/of vroeg vastgelegde data van optredens.
Voor de dingen waar geen officiële deadline voor bestaat omdat niemand er van afhankelijk is, heb ik een foefje bedacht: Als ik tegen minstens vijf mensen zeg dat ik, bijvoorbeeld, verwacht dat ik vóór volgend jaar juli een nieuwe dichtbundel uit ga brengen, dan weet ik zeker dat ik dat voor elkaar krijg, want ik zou me schamen als ik alle vijf die mensen straks moet gaan zeggen dat er niks van gekomen is.
Eigenlijk zijn afspraken nog steeds mijn grote motor. Of nee, schaamte, de schaamte als ik ze niet nakom. En de angst voor de schaamte.
Pfff, nou gelukkig, deze column is af. Ik zag die René van Engelen van ‘De Praatpaal’ al zijn wenkbrauwen fronsen als ik niks had.
Reageren kan via: peter.deliefde@rtvpapendrecht.nl