Voor mijn radioprogramma Mens Durf te Leven, een programma met kleinkunstliedjes, dat ik maak voor RTV Papendrecht, zou ik dat oude nummer van Don Quishocking uit 1972 nog eens moeten draaien dat getiteld is ‘Dingen die je niet meer ziet’. Ze hebben het in dat lied dan bijvoorbeeld over de keeshond, Kaptein Rob, en voddenjoden.
Welke andere dingen zijn er in de tussentijd verdwenen? De scharensliep, de fietsdynamo is hard op weg om te verdwijnen, en de cassetterecorder is definitief van het toneel. Hoewel? Kan ik dat laatste wel zo stellig beweren?
Toen de CD-speler op de markt kwam leek de langspeelplaat en daarmee de platenspeler ten dode opgeschreven maar gek genoeg bleven liefhebbers de LP ’s (want mooie hoezen, want een veel warmer geluid) kopen en begonnen mijn leeftijdsgenoten alle platen te verzamelen die ze in hun tienertijd niet konden betalen. De pick-up (dat woord zelf verdween dan gek genoeg weer wel) verdween daarmee dus nooit, terwijl de CD-speler inmiddels juist weer wel met uitsterven wordt bedreigd zonder dat iemand het nut er van inziet om hem te redden.
Trouwens, ook aan het voortbestaan van het gedrukte boek werd ernstig getwijfeld sinds de komst van de e-reader. Maar het gedrukte boek gaat zeker overleven en het e-book is een soort van praktisch alternatief voor als dat beter uitkomt.
Is menselijk gedrag gewoon moeilijk te voorspellen? Dat zou kunnen, maar soms lijkt het wel of mooie dingen terugvechten. Of ze zich niet zomaar weg laten zetten.
De laatste keer dat ik in een vliegtuig zat en door de catalogus van taxfree artikelen bladerde, viel mijn oog op een ouderwetse radio. Ongetwijfeld zat er moderne technologie aan de binnenkant maar aan de buitenkant was ie identiek aan de radio die we vroeger thuis hadden. Zo’n groot bakbeest met een omhulsel van teakhout dat je moeder eens in de zoveel tijd eens lekker inwreef met olie nadat ze dat ook met de teakhouten salontafel had gedaan. Zo eentje met aan de voorkant een glasplaatje met in groene letters de Europese steden waar radiostations gevestigd waren en met daarachter een wijzer die je horizontaal moest bewegen door een grote ronde knop aan de rechterkant. Links zo’n zelfde knop die je gebruikte voor het volume. Samen leken die twee knoppen op twee ogen die me vanuit die catalogus aankeken met de mededeling: Dachten jullie dat je van me af was? Echt niet!