Wat me opvalt in de discussie die is losgemaakt door het grote aantal gevallen van grensoverschrijdend gedrag is dat er best wel verschillend op wordt gereageerd. Ook door vrouwen in mijn omgeving. Er zijn vrouwen die weinig of geen mededogen met de daders hebben en de schuld bij voorbaat geheel bij de dader neerleggen en er zijn vrouwen die vermoeden dat, wanneer een man een dickpic stuurt, daar waarschijnlijk iets aan is voor afgegaan. Ik heb de neiging om het met die laatste mening eens te zijn. Ik denk wel dat, als daar een soort van aftastend spel aan is voorafgegaan, daarin soms enorm foute conclusies worden getrokken. Met name door mannen. Want er zijn helaas mannen die wanneer zij als reactie op een opmerking als “wat zie jij er vandaag beeldig uit” een licht blozende glimlach krijgen al denken dat ze best iets wil.
Ook de slachtoffers verschillen nogal. De een is uitstekend in staat om voor zichzelf op te komen en een bij grensoverschrijdend gedrag zich dusdanig verbaal te verweren dat de dader het niet in zijn hoofd meer haalt deze prooi nogmaals te bedreigen. De ander verstijft dusdanig dat ze niet meer in staat is om nee te zeggen.
De ene aanrander is zich bewust van zijn machtspositie en heeft er geen enkel probleem om daar misbruik van te maken, de andere aanrander is totaal vergeten dat ie de baas is van de vrouw die hij betast. Hun relatie is vriendschappelijk; ze werken al jaren lang goed samen met veel wederzijds respect.
En ook: de ene aanrander opereert uit wellust de ander is smoorverliefd.
Maar het is nog ingewikkelder. Advocate Natacha Harlequin hoorde ik ooit verklaren dat het probleem in verkrachtingszaken soms is dat het slachtoffer het ene moment wel wilde en een paar minuten later toch weer niet. Dat geloof ik. En waarschijnlijk heeft de dader dat ook.
Zelfbeheersing, daar draait het om. Het beteugelen van de lusten. Twee hersenhelften. Ach, als je de moderne mens afzet tegen het primitieve dierlijke wezen dat we ooit waren, zijn we aardig op weg om een wezen te worden met veel respect voor de soortgenoten. Of nee (nu trap ik er zelf ook bijna in), ook dat is niet waar. Het ene moment is de mens een zeer beschaafd wezen dat respectvol met de ander omgaat, het andere moment is diezelfde persoon een primitieve wellusteling. En dat, ben ik bang, zal nog wel even zo blijven.