DORDRECHT – “Klopt het dat u de keel van uw partner dichtkneep en haar heeft geslagen”, vraagt de rechter aan Ray. Die denkt niet lang na over het antwoord. “Ja. Min of meer.” Ray is niet voor het eerst in de rechtbank en maakt het ook niet mooier dan het is. Hij weet zelf heel goed dat hij een groot probleem heeft.
Ray is een late twintiger en een beer van een vent met een hoofd vol vlechtjes. Zijn stem is diep en laag. Van zijn kant geen lange volzinnen in de rechtbank van Dordrecht. Maar wát hij zegt is zeker de moeite waard om goed te beluisteren. “Ik wil van het probleem af. Ik ben bereid alles te doen. Maar liever niet ‘naar binnen’ [de gevangenis in, red.]. Dat helpt mij niet.”
Hij heeft de dag ervoor meegelopen in de stille tocht voor de doodgeschoten muziekproducer Siki Martina als Ray ’s nachts dronken en stoned thuiskomt bij zijn gezin. “Als u zoveel drinkt, dan weet u niet meer wat er is gebeurd”, zegt de rechter over zijn toestand op dat moment. “Klopt”, zegt Ray. “Ik hoorde alles pas een paar dagen later. Ik weet alleen nog vaag dat ik werd opgepakt in een grasveld.”
Hoe dronken Ray die nacht is, beschrijft de rechter aan de hand van het politierapport. “Als een politiemedewerker u na de arrestatie aantikte, rolde u alleen maar met uw ogen en zei u niets.” Ze houdt hem voor hoe hij volgens zijn partner tekeer ging in hun woning. “Als Daphne zegt dat het zo is gegaan dan zal het wel”, zegt Ray terneergeslagen. De hele nacht is voor hem één grote waas.
In paniek naar kinderkamer
Dit is wat er zou zijn gebeurd in de nacht van vrijdag op zaterdag: Ray heeft gedronken en geblowd als hij thuiskomt. Hij is boos en scheldt en slaat tegen de muur. In de woning zijn op dat moment drie kinderen. Ray gooit met eten en als de politie arriveert liggen er verspreid bakjes op de vloer.
Hij gaat ook agressief achter Daphne aan en slaat haar op haar bovenbeen. Dan grijpt hij Daphne bij haar keel. In paniek vlucht ze naar een kinderkamer. “Bij de kinderen hoopte ze veilig te zijn. Daar zal hij me niks doen, dacht ze”, legt de rechter uit. Daphne is emotioneel en overstuur als de politie met haar praat.
“Wat vindt u hier nu zelf van”, vraagt de rechter. “Als ik niet zou drinken, dan zou het niet gebeuren”, antwoordt Ray. “Ik moet eraan werken.” De rechter wijst hem erop dat hij ruim een jaar geleden voor hetzelfde voor de rechter verscheen. Ook toen was het slachtoffer zijn partner Daphne. Het leverde hem 70 uur werkstraf op en vier weken voorwaardelijke celstraf, maar geen verplichte behandeling. “Dat kwam ook toen door de drank. Anders zou het niet gebeuren.”
Nog steeds samen
Na de uitvoering van de taakstraf is Ray vrijwillig hulp gaan zoeken voor zijn drankprobleem. Hij ondergaat in Rotterdam dertien sessies groepstherapie, het volledige programma. Maar dat is niet wat hij zoekt. “Ik wilde een coach, één-op-één-gesprekken voeren. Maar die was er niet. Ik kwam op een wachtlijst. Een groep helpt niet voor mij.” De reclassering heeft gepraat met Ray en maakt zich zorgen. Ze willen verplichte behandeling. “Daar zit ik niet mee”, zegt Ray. “Ik wil het sowieso zelf.”
“Hoe is uw persoonlijke situatie nu?”, vraagt de rechter. Het is misschien opmerkelijk, maar Ray woont nog steeds samen met Daphne. “Ze wil door”, zegt Ray daarover. Zelf twijfelt hij. “Ik weet het niet. De relatie is beschadigd. Het gaat lang duren om het goed te maken.” Van Daphne hoeft hij niet weg, maar hij zoekt nu naar een andere woning. De reclassering vindt het zorgelijk dat Ray nog steeds in hetzelfde huis woont.
De vraag is: hoe nu verder? Ray wil graag behandeling voor zijn kwade dronk. “Naar binnen gaan is voor mij niet de oplossing.” Dat is gevangenisjargon voor in de cel zitten. Hij kent die taal, omdat hij eerder langere tijd heeft gezeten voor deelname een overval. Verder is hij vijf jaar geleden ook al eens veroordeeld voor huiselijk geweld. Het ging toen om een andere vrouw dan Daphne.
Nog een laatste kans?
Toch is het wel tijd voor tralies, vindt de officier van justitie. “U heeft haar keel dichtgeknepen, dat moet verschrikkelijk zijn geweest. Daphne wist niet wanneer u zou stoppen. En u doet het dus niet voor het eerst. Er moet iets gebeuren.” Dat het voor de net werkende Daphne lastig wordt met de kinderen die elke dag allemaal naar andere adressen moeten, maakt geen indruk op hem. “Dat Daphne het dan zwaar heeft, is geen reden.”
De advocaat van Ray wijst erop dat hij aan zichzelf werkt en pleit voor een laatste kans. “Het slaan op het bovenbeen was met de vlakke hand. We moeten het niet erger maken dan het is. Er is geen letsel als een blauwe plek of een bloeduitstorting.” Ze wil een verlenging van de voorwaardelijke gevangenisstraf met strenge eisen zoals urinecontroles en behandeling. Komt hij één keer niet opdagen dan gaat Ray meteen de bak in.
De officier van justitie moet niets van weten van dat voorstel. “Dat lijkt me een ontzettend verkeerd signaal. Dat geeft de indruk dat hij toch wel weer een kans krijgt. Ik vind dat er vier weken gezeten moet worden.” Het is nu aan de rechter om te oordelen of er nog een aller, aller, állerlaatste kans komt zonder tralies, maar met heel veel voorwaarden.
Het vonnis
“Dit is heel ernstig”, zegt de rechter tegen Ray. “Dit is niet alleen fysiek pijnlijk, maar ook emotioneel. Dat reken ik u aan. Het alcoholprobleem is geen excuus. Wat ik wel goed vind, is dat u aan de slag bent gegaan met uzelf. Ik denk verder dat het heel verstandig is dat u blijft zoeken naar eigen woonruimte.” De rechter oordeelt dat Ray de eerder opgelegde vier weken daadwerkelijk moet uitzitten. Daarnaast krijgt hij opnieuw een voorwaardelijke celstraf en daarnaast een meldplicht bij de reclassering, een verplichte verslavingsbehandeling en urinecontroles en begeleiding van Humanitas opgelegd.
Dit is een verhaal van onze mediapartner Rijnmond. Verslaggever Maurice Laparlière belicht in ‘opmerkelijke zaken’ ieder weekend een bijzondere rechtszaak in onze regio.