REGIO – Een Rotterdammer verliest zijn zelfbeheersing als hij zijn dochtertje wil zien. Maanden later ziet hij in dat hij een grens overging en wil hij een goede vader zijn. Zijn ex wil hem vergeven. Maar toch hangt hem nu straf boven het hoofd.
“Weet u ’t nog?”, vraagt de rechter. “Een beetje”, zegt Lorenzo* timide. “U heeft drie jaar een relatie gehad en samen een dochter gekregen. Er is gedoe gekomen en u heeft dat dak kapotgemaakt. U bent in haar auto gaan zitten en heeft in één stoot dwars door de binnenkant geslagen en een flinke deuk gemaakt.”
Ja, Lorenzo weet het weer. Alsof ze het hebben afgesproken maken de verdachte en de rechter allebei met hun vuist dezelfde beweging omhoog. Zo moet het in alle boosheid zijn gegaan op dinsdag 28 november 2022.
“Ik wilde praten, maar zij bleef dom doen”, zegt Lorenzo over de harde klap op het dak. “Haar zus was erbij en het neefje ook. Hoe was dat voor hen, denkt u?”, reageert de rechter. “Zij schrokken een beetje”, is het antwoord.
Dat ziet de rechter toch anders. “Ik denk dat het doodeng is als er iemand helemaal uit z’n dak gaat. Kinderen op het schoolplein zagen het gebeuren.” Ze wil vermoedelijk dat Lorenzo goed beseft dat het niet niks is wat hij deed. Hij moest toch heel even graven voor hij het allemaal weer scherp had.
Lorenzo heeft zwarte krulletjes en zit in zijn donkere bodywarmer rustig op zijn stoel en geeft netjes antwoord. Het kost wat moeite om hem scheldend voor te stellen, maar het is toch echt gebeurd. Hij is er niet trots op. Eerst de klap, een maand later spuugt hij zijn ex in haar gezicht en weer een week later zegt hij “Die dag was ik gekomen om jou smerig omver te gooien” in een spraakbericht voor de vrouw. Het draait allemaal over hun inmiddels drie jaar oude meisje dat hij graag wil zien.
‘Grote rochel’
“U gaf een grote rochel”, zegt de rechter. “Dat is zo vies, dat is zo vernederend.” Er valt even een stilte in de kleine Rotterdamse rechtszaal. “Ik heb er spijt van”, zegt Lorenzo. “Het ging allemaal fout en ze zei heel nare dingen. Ze zei: ‘Je gaat je dochter niet meer zien’.”
De rechter kijkt daarop in haar dossier. “‘Ik ga jou smerig omver gooien…’ Dat betekent in het Papiaments ‘Ik wil je doodmaken’. Dat is straattaal. Waarom zei u dat?” Lorenzo legt het uit “Ze ging mij ook bedreigen. En haar moeder ook.” De rechter reageert meteen. “Ja maar, zo los je dat toch niet op.”
Het gaat inmiddels gelukkig beter, vertelt Lorenzo. “Mijn dochter komt een dag per week op bezoek en blijft een keer in de twee weken slapen. Dat gaat goed.” De rechter vraagt wat er veranderd is en waarom dat nu wel kan. “Ik word niet snel boos meer. Ik ben gaan nadenken en volwassen geworden. Ik wil het goede voorbeeld geven.”
“Soms overziet hij het niet zo goed, dat maakt dat je te hoge eisen stelt”, leest de rechter voor uit het onderzoek van de reclassering naar Lorenzo’s persoonlijkheid. “Hij wordt eerst boos en denkt dan pas na.” De ervaren rechter kijkt de verdachte vol begrip aan. “U heeft moeite met leren en moeite met geld. Wij noemen dat een klein snappertje.” Zo is er een huurschuld van vele duizenden euro’s.
Lorenzo knikt. Hij vertelt dat hij graag weer aan het werk wil gaan. Het liefst iets met zijn handen, bijvoorbeeld schoonmaken. Om dat te bereiken kijkt hij elke dag weer op de app van een groot uitzendbureau of er nog vacatures zijn. Tegen de reclassering zei Lorenzo ook al een goede vader te willen zijn.
Naast de vraag of Lorenzo straf verdient, moet de rechter ook uitspraak doen of Lorenzo ouderlijk gezag krijgt. “Gezag is ook verantwoordelijkheid”, zegt ze. “Naar welke school ze gaat bijvoorbeeld. En dat het kind naar het ziekenhuis moet als het heel ziek is. Dat gaat niet als ouders ruzie maken. En kinderen kunnen soms echt het bloed onder je nagels vandaan halen.”
Lorenzo knikt, begripvol. Dat lijkt hij te beseffen. “Maar aan de communicatie moet wel wat worden gedaan. En als de afspraak is dat u om drie uur uw dochter ophaalt, moet u er ook zijn. Straks kan uw dochter klokkijken en weet ze dat papa te laat is.” Ook de uit de bocht vliegende agressie is een punt van zorg, zegt de rechter.
‘Wat een goede vader doet’
De rechter schakelt nu over van ‘u’ op ‘je’. Zo komt ze figuurlijk dichter bij de verdachte. Het gaat tijdens deze zitting niet alleen om straffen, maar ook om een oplossing zoeken, vooral voor het meisje. “Als we hulp gaan regelen, voor je boosheid en voor werk… Zou je daarvoor open staan?” Lorenzo knikt. “Ja, mevrouw. Zeker.”
“Betere communicatie is wel de lijn die door alle strafbare feiten heen loopt”, zegt de officier van justitie tijdens haar eis. “Met betere communicatie zaten we hier niet. Met één stoot door het dak heen, is niet de manier waarop je communiceert. En twee incidenten bij de kinderopvang, dat vind ik wel heel erg. Kinderen spelen op het schoolplein en zien het.”
“Als je boos bent, loop je gewoon weg. Dat is wat een goede vader doet. En dat wilt u ook zijn.” Ze eist zestig uur taakstaf, twintig dagen voorwaardelijke celstraf, behandeling, meldplicht en dagbesteding. Lorenzo zat na zijn aanhouding al twee dagen in de cel.
Lorenzo’s advocaat bepleit op haar beurt een lagere taakstraf. “Zo smerig was dat duwen niet”, zegt ze over de bedreiging. “Hij wilde haar niks aandoen.”
En dan is het laatste woord aan Lorenzo zelf. “Ik heb spijt van wat ik heb gedaan. Ik wil niet meer zo doen. Ik ga werk zoeken.” De rechter reageert meteen: “Dat klinkt goed!”
Het vonnis
“U gaat drie keer in de fout. Met uw acties haalt u alle vertrouwen weg. U heeft geluk, heel veel vrouwen reageren anders”, opent de rechter haar vonnis. Hij krijgt de straf die de officier wilde. Lorenzo krijgt het gezag over zijn dochter. “Maar als u zich opstelt als een tiran, bent u dat gezag zo weer kwijt. En dan is het heel moeilijk om het weer terug te krijgen. Als u dit nou nooit meer doet, kunt u de beste vader zijn die u kunt zijn”, besluit de rechter.
*Vanwege zijn privacy heeft de verdachte in dit artikel een fictieve naam. De redactie van Rijnmond kent zijn ware identiteit.
Dit is een verhaal van Maurice Laparlière voor onze mediapartner Rijnmond.