Wat een heerlijk rustige aanloop naar Sinterklaasavond hebben we gehad. Iedereen lijkt gelukkig klaar met die zwartepietendiscussie. Ikzelf, merk ik, ben ook blij dat we de traditioneel zwart geschminkte Piet nog nauwelijks zien. Toch gek, aanvankelijk, toen die discussie een aantal jaren geleden op gang kwam vond ik het een volkomen infantiel vraagstuk en zag ik geen enkele reden om iets te veranderen. Hoe heb ik zo kunnen opschuiven in mijn opvatting? Zou het gewoon komen doordat de degenen die protesteerden zo hard en zo lang hebben geschreeuwd dat ik mee ben gegaan in de tijdsgeest?
In mijn opvattingen over roken ben ik ook opgeschoven. Toen ik hoorde dat men in Nieuw-Zeeland heel dicht bij een algeheel rookverbod was, was mijn eerste gedachte: ‘Ach, misschien nog niet zo gek.’ Een paar jaar geleden zou ik zeer principiële bezwaren tegen zo’n besluit hebben gehad.
Ben ik misschien toch meer een pragmaticus dan een moralist? Denk, ik gewoon in de trant van: ‘Nou, als er zoveel mensen last hebben van een traditionele Piet, schmink hem dan in Godsnaam maar in alle kleuren van de regenboog, probleem opgelost.’ En denk ik wat betreft het roken: ‘Ach, het is misschien principieel onjuist om mensen het recht om te roken te ontnemen want zo veel meer ongezonde gewoontes veroorzaken een aanslag op het budget voor de gezondheidszorg maar als het verboden geweest was zou ik waarschijnlijk al meteen na mijn wilde tienerjaren gestopt zijn in plaats van pas op mijn zestigste?’
Nou ja, het is ook helemaal niet slecht om een pragmaticus te zijn, àls ik dat dan ben. Maar eerlijk gezegd weet ik toch niet helemaal zeker of mijn pragmatisme de oorzaak is van het verschuiven van mijn mening over dit soort zaken. Zou het zo kunnen zijn dat ik ben opgeschoven omdat mijn familie en vrienden dat ook zijn? Dat ik ongemerkt mee werd gesleurd omdat ik eigenlijk diep van binnen bang was om nog een ouderwetse opvatting te hebben waardoor ik er niet meer bij zou horen? En als dat zo is, is dat normaal? Is dat erg?
Meestal ontken ik dat angst mijn grootste drijfveer is want dat is me gewoon te negatief. Dus, ja, ik ben beïnvloed door de veranderende mening van mijn familie en vrienden maar dat is niet omdat ik bang ben maar omdat ik veel van ze hou. Ja, en dan wil je ze niet verliezen. Is dat nou pragmatisch of toch ook principieel?
Deze column is door Peter de Liefde uitgesproken in het programma Praatpaal Papendrecht.
Reageren kan via: peter.deliefde@rtvpapendrecht.nl