REGIO – Een jonge Dordtenaar wordt verliefd op een nog jonger Dordts meisje. Samen lopen ze weg. ’s Nachts slapen ze op straat en hij probeert goed voor haar te zorgen. Toch eindigt het avontuur van drie dagen voor de rechter.
“Dan ga ik nu een eis formuleren en dan gaat u zeggen of u dat goed vindt”, zegt de officier van justitie tegen de rechter. Ze zegt het expres een beetje kinderlijk, zodat Steef* het goed snapt. Hij heeft een licht verstandelijke beperking en daar wordt in de rechtszaal rekening mee gehouden “Dit is de griffier, zij schrijft alles op”, zegt de rechter als de zaak begint.
Als Steef op 18 juli van dit jaar in het centrum van Dordrecht de 15-jarige Anna tegenkomt is hij meteen helemaal weg van haar. “We werden verliefd en we kregen verkering”, zegt hij over die middag. Vanaf dat moment zijn ze drie dagen lang onafgebroken samen en wijken ze niet van elkaars zijde. Dan eindigt Steef bij de politie.
Zoals altijd krijgt de officier van justitie eerst kort het woord. “Steef is op stap geweest met Anna. Ze is niet naar huis en naar haar ouders geweest. Ze zijn drie nachten weggebleven. Anna is als vermist opgegeven. Uiteindelijk kwam ze boven water.” Daarna heeft Steef in augustus en september afgesproken met Anna terwijl hij eigenlijk een contactverbod had. Maar de rechter wil eerst helemaal terug naar het begin en vraagt aan Steef hoe hij Anna leerde kennen.
Verliefd
“In Dordrecht kwam ik een meisje tegen, we werden verliefd en we kregen verkering”, zegt Steef over de ontmoeting in het centrum van de stad. “Ze wilde van huis weg. Ze zei dat ze 17 was. Uiteindelijk heeft ze verteld dat ze 15 was. Ik heb er niet over nagedacht.” Steef zoekt even naar woorden. “Ze zei dat ze weg wilde lopen vanwege haar thuissituatie. Ze vertelde dat ze werd geslagen. Ik dacht dat het beter was om weg te gaan bij haar ouders.”
De rechter vraagt aan Steef of hij heeft gezegd dat ze haar ouders moest bellen. “Ik heb niks gezegd. Ik dacht: dat moet ze zelf weten. We hebben die dagen niks bijzonders gedaan. Alleen gezoend.” De advocaat van Steef zegt: “Mevrouw de politierechter, dit zijn verliefde jongeren die gebukt gaan onder de grote boze wereld. Hij functioneert ver onder de 15 jaar, hij heeft dit niet kunnen bedenken.”
Steef zit rustig voor de rechter. Zijn advocate bezocht hem vorige week in de instelling waar hij woont. Toen hebben ze gepraat over de zitting. Steef knikt mee met de rechter als die aan het woord is. Hij heeft zijn handen in elkaar gevouwen voor zich gelegd. De 21-jarige oogt eenvoudig, maar ook goudeerlijk. Hij heeft kort haar en een wat versleten trui aan. “De politie heeft jullie gevonden. Die zeiden: je mag vanaf nu niet meer bij haar in de buurt komen.” Steef over het contactverbod: “Maar ze heeft mij daarna opgezocht. Via Facebook, ze stuurde berichten. En als ze mij opzocht, dan mocht het wel, dacht ik.”
“Ze vonden het niet leuk dat ik weg was”, zegt Steef over zijn begeleiders in de instelling. Zijn begeleider zit op de publieke tribune en straalt uit dat hij Steef steunt door dik en dun. “Overdag ga ik flesjes en ander afval ophalen en wegbrengen bij mensen. Dat vind ik wel leuk.” De rechter vraagt of Steef nog steeds veel blowt. “Af en toe, maar niet elke dag”, zegt hij. “Het gaat goed. Ik denk trouwens dat zij me wilde gebruiken om te kunnen blowen.”
“Eigenlijk is het leuk begonnen”, zegt de officier. “Twee mensen zien elkaar in de stad en vinden elkaar leuk en er slaan vonken over. Jullie dachten: we hebben verkering. Maar toen liep het uit de hand.” Steef knikt en zegt hardop dat hij dat ook vindt. De officier gaat verder: “Steef wist dat Anna een gewoon huis had. Ze zijn samen weggelopen en moesten op straat slapen. Dat was toch ook niet zo leuk. Jullie hadden, geloof ik, wel een dekentje. Steef had moeten zorgen dat Anna niet zo lang wegbleef.”
Contactverbod
“Wat begon als een leuke flirt met een leuke vriendin, eindigt als drie strafbare feiten”, zegt de officier. Ze doelt op het weglopen en tweemaal het contactverbod overtreden. “Maar dat is ook weer niet het einde van de wereld. Er is geen boze ontvoerder die zomaar iemand van straat plukt en in een auto gooit. Zo was het ook niet. Steef wordt nu goed begeleid en dat is fijn om te zien. Ik wil wel een forse waarschuwing geven.” Ze eist veertig uur voorwaardelijke taakstraf en vraagt aan Steef of hij dat begrijpt. “Ja, dat begrijp ik wel”, zegt hij.
“Heb je nu nog contact met Anna?”, vraagt de rechter. “Nee, als ze contact zoekt, dan blokkeer ik haar”, zegt Steef. “En met andere meisjes?’, vraagt de rechter. “Nee, daar komen problemen van”, antwoordt Steef. Daar moet iedereen toch even om lachen. Dan is het nu de beurt aan de advocaat van Steef. “Ik denk er iets anders over dan de officier van justitie”, komt ze meteen ter zake.
Nachtmerries
“De minderjarige besluit zelf om weg te lopen. Het is maar de vraag of cliënt daar invloed op had. Haar moeder zegt tegen de politie: het is weer foute boel. Ze heeft flinke gedragsproblemen. Ze is inmiddels uit huis geplaatst. Ze was ook respectloos en brutaal naar de politie, omdat die zoveel vragen stellen. Ze zegt: Steef heeft hier niks mee te maken. Hij is lief voor mij geweest. Ze zegt: mijn ouders schelden mij uit en drinken veel.”
De advocaat gaat verder: “Hij wist niet dat je naar de politie kon voor zoiets. Hij zei: ik wist niet wat ik moest doen. Hij was knetterverliefd en verkocht zijn telefoon om voor haar eten te kopen. Ook zijn begeleider vraagt begrip. Anna zoekt constant contact. Ik vraag om vrijspraak. Cliënt heeft zijn lesje wel geleerd. Hij weet nu wat hij moet doen. Hij moet hulp vragen van politie of van zijn begeleider. Hij zegt: ik neem geen vriendin meer en zeker niet onder de 18. Gevangenisstraf is zijn grootste angst. Daar heeft hij echt nachtmerries van gehad. En liever ook geen taakstraf, want dan werkt hij met andere veroordeelden.”
Het laatste woord is uiteraard voor Steef zelf. Hij zegt: “Dit was geen handige actie. Ik ga dit niet meer doen.”
Het vonnis
“Je bent wel 21, maar in je hoofd veel jonger”, opent de rechter haar vonnis. “Ik hoop dat je hebt geleerd dat je beter om hulp kan vragen. Maar is het ook strafbaar? Ik vind van niet. Ik vind het te mager, ik denk dat het gewoon zo is gelopen. Je had het anders moeten doen, maar je hebt er ook niet bij nagedacht. Het contactverbod: ik denk dat dat heel ingewikkeld voor je was. Ik spreek je vrij, je krijgt geen straf.” Steef knikt nog één laatste keer als hij dat hoort. “Dankuwel”, zegt hij. Hij glimlacht en is zichtbaar opgelucht.
* Omwille van privacyredenen hebben de verdachte en het 15-jarige meisje een fictieve naam. De redactie van Rijnmond kent hun ware identiteit.
Dit is een verhaal van Maurice Laparlière voor onze mediapartner Rijnmond.