Franz Beckenbauer is overleden. De aanvoerder van het Duitse voetbalelftal dat in 1974 wereldkampioen werd door in de finale net Nederlands elftal te verslaan dat de harten had veroverd van alle voetballiefhebbers ter wereld.
Ik was toen veertien en ik voetbalde iedere dag. Beckenbauer was zo’n speler die ik weleens probeerde na te doen. Hij had een prachtige elegante stijl van lopen, een zeer verfijnde baltechniek en een subliem spelinzicht. Cruijff en Van Hanegem werden ook veel nagedaan maar als je Beckenbauer imiteerde deed je dat een beetje stiekem. Je zei het er niet bij. Je deed dat in stilte want het was natuurlijk wel een Duitser en Duitsers waren de vijand. En je bewondering uiten voor de vijand zou natuurlijk heel raar zijn.
Dat Duitsland de vijand was kwam trouwens niet alleen door de oorlog, maar ook doordat ze altijd wonnen door in de laatste minuten te scoren. Ze hadden gewoon altijd geluk en dat was niet eerlijk. Bovendien waren ze arrogant en het waren matennaaiers want ze smeerden je zo een rode kaart aan met hun opzichtige schwalbes. Voor het woord ‘schwalbe’ is ook nooit een Nederlands equivalent gevonden. Nee, natuurlijk niet, Nederlanders kennen de fopduik niet. Wij zijn daarvoor namelijk veel te sportief.
In 1988 beleefden we de revanche van Oranje op Die Mannschaft in Hamburg, in de halve finale van het EK. Nederland speelde goed, zeer geconcentreerd en agressief. Opgefokt zelfs. Na een zeer spannende wedstrijd scoorde Van Basten een paar minuten voor tijd de winnende goal. Heel Nederland vierde feest en ook de spelers waren uitzinnig. Ronald Koeman ging tijdens de ereronde zo ver dat hij met het hem geschonken shirt van Lothar Mathäus een gebaar maakte alsof hij zijn achterwerk er mee af veegde.
Maar na de wedstrijd was er nog een ander zeer memorabel moment. Toen Gullit en consorten in de spelersbus zaten om naar het hotel te vertrekken wachtte de chauffeur even want er wilde nog iemand iets zeggen tegen de inzittenden. De Duitse trainer Franz Beckenbauer stapte naar binnen om de spelers persoonlijk te zeggen dat het een mooie wedstrijd was en om ze te feliciteren met de overwinning. Beckenbauer had door zijn uitstraling de bijnaam ‘Der Kaiser’ en dit was dus een staaltje van keizerlijke hoffelijkheid. De Oranjespelers vonden dit zo bijzonder dat ze het nooit zijn vergeten.
Conclusie: Nederlanders kunnen héél veel slechter tegen hun verlies dan Duitsers.