DORDRECHT – In een flat daalt de sfeer tussen twee bewoners tot ver beneden het nulpunt. Hij kan niet verkroppen dat zij een punt zet achter hun relatie en stuurt vervelende berichten. Daarna gebeuren er meer vreemde dingen in het gebouw.
Ze zit direct achter haar flatgenoot. De man op wie ze gek was en die haar daarna het leven zuur maakte. “Er is inmiddels zoveel gebeurd dat ik haast niet weet waar ik moet begonnen”, leest ze voor. “Toen ik de relatie beëindigde, veranderde hij meteen. En waarom? Waarom konden we niet gewoon als vrienden uit elkaar gaan, zoals we hadden afgesproken?“
We gaan het deze zitting hebben over wat er gebeurde op één dag, 22 augustus 2023. Maar voor de vrouw gaat het om maandenlange terreur binnen de flat waar ze allebei wonen. “Op mijn brievenbus en de lift naar mijn etage werden letters gekrast die samen ‘Hoer110’ spelden”, zegt ze. “110 is mijn huisnummer.”
“Zoen met een ander en ik sla ze kankerhoofd kapot”, appt Hans* op 22 augustus naar zijn flatgenote. De vrouw is op een muziekfestival en het is net uit. Hans is boos en verdrietig dat ze er een punt achter heeft gezet. “De tekst roept misschien taalkundige vragen op, maar volgens de officier is de strekking duidelijk: “Zoen niet met een ander. Anders sla ik je kapot”, zegt ze.
Naaktfoto’s
Hans stuurt ook naaktfoto’s waarop de vrouw zichzelf ziet. “Maak mijn leven een hel en ik maak jouw leven een hel, heb niks meer te verliezen”, is hier de tekst. Plus een foto van hun flat en het winkelcentrum. “Je komt de foto’s vanzelf tegen”, schrijft Hans.
Het ‘kapot slaan’ en de naaktfoto’s, daarover gaat het in de Dordtse zittingszaal. Maar voor de flatbewoonster is er veel meer. “Er werd dagelijks op mijn bel gedrukt, mijn auto is beschadigd en mijn kelderdeur werd vernield. Ik ontving een anonieme rouwkaart en mijn brievenbus werd meerdere malen onder gespuugd en met koffie besmeurd.” Ook wordt het zadel van de fiets van haar dochter kapot gestoken en gaat haar band lek. En dat is nog niet alles.
Hans zit er soms zichtbaar ongemakkelijk bij in de rechtszaal. Dan zoekt hij naar woorden en begint zijn hij zinnen een paar keer opnieuw. Hij ziet er fit en jeugdig uit en is netjes gekleed in een bruine broek en een zwarte blouse. “Het was een aan-uit relatie”, zegt hij. “Een knipperlichtrelatie dus?”, vraagt de rechter.
Hans gaat verder. “Het heeft een paar jaar geduurd. Ik heb die appjes gestuurd, maar verder wordt er zovéél over mij gezegd.” Hij vouwt zijn handen in elkaar en zijn voet wipt op en neer. De advocaat van Hans zegt dat hij nog dezelfde dag excuses heeft gemaakt, maar dat de vrouw dat bericht niet heeft gelezen. Ze heeft hem wellicht al meteen geblokkeerd.
“Ik lees dat u pas nog op de galerij naar mevrouw heeft gespuugd”, zegt de officier. “En dat u heeft gezegd: bel de kankerpolitie maar.” Dat ontkent Hans. “Dat heb ik niet gezegd. Ik heb misschien op de grond gespuugd.” De officier zegt over de andere gebeurtenissen: “Het OM heeft gekozen om dat niet te vervolgen, maar dat kan in de toekomst wel gebeuren.”
“Het was dommigheid, zegt u zelf”, zegt de rechter. Hij kijkt in het dossier. “Dom, dom, dom. Maar ja, ik denk dan: u moet toch zelf die letters intoetsen. Wacht dacht u op dat moment?” Hans zoekt weer even naar woorden. “Ik was overspoeld door liefdesverdriet”, zegt hij rustig. “Ik was kapot. Niet dat ik haar wilde terugkrijgen. Ik heb het gewoon niet netjes gedaan.”
© Pixabay
Veiligheid en geborgenheid
“Woont u nog steeds in dezelfde flat, vroeg ik mij af”, vraagt de rechter. “Ja”, zegt Hans. “Maar als we elkaar tegenkomen is het puur toeval. We ontlopen elkaar. Ik zie haar maar eens in de twee of drie weken. We zitten bij dezelfde sportclub. Maar zij gaat na het eten en ik voor het eten.” Hij vertelt dat hij best wil verhuizen, maar dat iets anders vinden bijna onmogelijk is. “De woningmarkt, het is gewoon niet te doen”, zegt Hans sip.
De vrouw zit binnen de hoge glazen wanden van de zittingszaal en dankt de rechter dat ze haar verhaal mag vertellen. Dat doe ze kalm en beheerst. Als ze praat over haar dochter, raakt ze even geëmotioneerd. “Ook mijn dochter werd in haar gevoel van veiligheid en geborgenheid aangetast”, zegt ze over de vernielde fiets. “Ik hoop echt dat je hulp zoekt en deze ook krijgt. En dat je ons met rust kunt en wilt laten.”
“Je bent elkaars ex. Ik heb het gewoon niet netjes gedaan”, zegt Hans nog eens. Hij ontkent de andere dingen die zijn gezegd, voor de appjes neemt hij verantwoordelijkheid. Zijn advocaat: “Het was stom van de foto’s. Hij zegt: ik heb ze gewist. Ik was boos. Maar je kent me goed genoeg om te weten dat ik dat niet zou doen. Hij wilde het meteen ontzenuwen.” Hans zocht daarna op eigen initiatief hulp bij de huisarts, wordt duidelijk.
“Ik zou niet willen dat er iemand bang van mij was”, zegt Hans als reactie op de slachtofferverklaring van zijn ex. “Ik gun haar alle rust van de wereld. Het is niet geworden wat we hoopten met de relatie. Het is superzielig en stom van de appjes, maar verder heb ik het niet gedaan. ik ga verder met m’n leven. Wees niet bang voor mij. Alles hangt vol met camera’s. Van de appjes heb ik spijt.”
De officier van justitie eist onder andere 80 uur taakstraf en een maand voorwaardelijke cel tegen Hans. Daarnaast zou hij niet meer op de etage van de vrouw mogen komen. De vrouw wil zelf zo’n 2500 euro schadevergoeding voor haar kapotte auto en de veiligheidscamera’s die ze heeft gekocht na de incidenten. Ook vraagt ze 3000 euro smartengeld voor alle stress, angst en verdriet. “Dat ze in dezelfde flat wonen, maakt het erger”, zegt de officier van justitie. “Dat je die persoon tegenkomt is heel bedreigend.”
Die eis vindt de advocaat van Hans overdreven. “We moeten wel tegen een stootje kunnen. Dit is geen elektronische overlast. Hij stuurt geen 700 appjes. Hij stuurt er één. Het is niet netjes, maar het is meer een soort puberachtig gedrag van iemand die geen raad weet met zijn emoties. Hij werkt goed mee en er is op dit moment rust en stilte.”
Het vonnis
“Ik doe alleen maar uitspraak over de appjes en wat in de aanklacht staat. Dat wil ik even zeggen”, opent de rechter zijn vonnis. “Zoen met een ander en ik sla ze kankerdood vind ik te onbepaald. Dat is vrijspraak. Maar het sturen van de foto’s, dat is niet alleen stom, dat is ook hufterig.” Hij veroordeelt Hans tot 80 uur taakstraf, waarvan 60 uur voorwaardelijk. Daarnaast moet hij behandeld worden, mag hij niet meer op de etage van de vrouw komen en moet hij 250 euro smartengeld betalen. “Ik hoop dat u wat vindt, maar ik snap de woningmarkt”, zegt de rechter. “Weet dat als u mevrouw weer lastig valt.. de politie zit er bovenop.”
*Omwille van privacy is de naam van de verdachte gefingeerd. De redactie van Rijnmond kent zijn ware identiteit.
Dit is een verhaal van Maurice Laparlière voor onze mediapartner Rijnmond.