Joost Klein is het afgelopen weekend bij het songfestival gediskwalificeerd omdat ie een dreigende beweging zou hebben gemaakt naar een cameravrouw aan wie hij tweemaal tevergeefs had gevraagd om hem direct na zijn optreden in de halve finale niet te filmen. Het riep veel vragen op. Heeft ie haar aangeraakt? Nee, werd gezegd. Wat is eigenlijk een dreigende beweging? Een wegwerpgebaar? Daar krijg je in het voetbal, als je dat naar de scheidsrechter maakt, slechts een gele kaart voor. Geen rood. Nou, ja, het zal in ieder geval meer geweest zijn dan een middelvinger.
Trouwens, waar was eigenlijk de VAR? Och, wat zouden we graag een herhaling gezien hebben van dit incident, gefilmd vanuit minstens vier verschillende camerastandpunten. En dan onderin op het beeld de woorden red card check/vérification de carte rouge. Terwijl we met z’n allen vijf minuten wachten op uitsluitsel vanuit het kantoor van de EBU in Genève waar twee Zwitserse reïncarnaties van Willem Duys of Corrie Brokken eindeloos de beelden minutieus bekijken om hun laatste oordeel te kunnen uitspreken zien we minstens twintig herhalingen waarbij het beeld van Joost Klein steeds even wordt stil gezet net voor het moment dat hij al dan niet de cameravrouw raakt.
Maar ja, je wordt tegenwoordig gecanceld lang voor welk soort van rechtbank dan ook een zorgvuldig oordeel velt. Zero tolerance is hot. De harde hand moet blijkbaar terug. Niet alleen extreem rechts is de laatste decennia gegroeid, ook extreem links, woke dus.
Zelf verlang ik terug naar die heerlijke Nederlandse gedoogcultuur met heel veel grijs gebied. Naar de tijd toen er nog geen gele en rode kaarten bestonden omdat we die helemaal niet nodig hadden. Laat staan een VAR. We hadden toen namelijk scheidsrechters, of leiders, die de boel in de hand hielden door bij een incident beide partijen vriendelijk te verzoeken zich een beetje in te houden.
Ik bedoel leiders die zoveel respect afdwingen dat ze niet meteen sancties hoeven op te leggen. Dat soort leiders zijn meestal verbaal sterk. Ze gebruiken weinig woorden en ze hebben veel humor. Winston Churchill was een goed voorbeeld hiervan. Vaderlijk is ook een goede kwalificatie. Ja, dat is wat Europa nodig heeft op het ogenblik, niet alleen bij incidenten op het songfestival maar ook bij problemen als migratie of milieu. Een grote, dikke, grappige, zachte, begrijpende, wijze Europapa. O, nee, sorry woke gemeenschap, voor ik gecanceld word, een Euromama mag natuurlijk ook.
Reageren kan via: peter.deliefde@rtvpapendrecht.nl