DORDRECHT – Justitie wil dat Minh V. levenslang achter de tralies gaat. Na een relatiebreuk schoot de Rotterdammer vorig jaar zijn ex-schoonmoeder Michel dood en verwondde zijn voormalig partner Anneke levensgevaarlijk. Het drama vond plaats in een druk winkelcentrum in Zwijndrecht.
“Een crime passionel, dat is de enige boodschap. Een impulsieve daad.” Als advocaat Errol Jobse die woorden uitspreekt, verlaten tientallen nabestaanden demonstratief de Dordtse rechtszaal. Ze willen niet horen wat hij zegt ter verdediging van Minh V. Ze zijn klaar met de schutter. Pas als de raadsman gaat afronden, betreden ze de zaal weer.
De zaak in de rechtbank van Dordrecht begint woensdag opmerkelijk. De zitting is nauwelijks een kwartier bezig als ‘Lucky’ – zijn bijnaam omdat hij de politie vaak te snel af was – het woord neemt. “Wat er is gebeurd is erg genoeg”, zegt de geboren Vietnamees. “Ik neem alle verantwoordelijkheid. Ik hoop dat de officier levenslang eist. Ik hoop dat u mij levenslang geeft”, zegt hij tegen de rechter. Nederland is een van de zeer weinige landen waar levenslang ook echt levenslang is.
Wat ‘Lucky’ absoluut niet wil is veroordeeld worden voor moord met voorbedachte rade. En dat is nu juist wat het OM betoogt. Niks opwelling, zegt de officier, het was allemaal gepland. “Deze zaak gaat over femicide. Daarmee wordt dodelijk geweld tegen vrouwen in de relationele sfeer bedoeld. Het schieten was het sluitstuk van jarenlange dwang en controle en het uitvoeren van een zorgvuldig voorbereid plan.”
‘Tot de dood ons scheidt..’
In de rechtbank krijgen we eindelijk een goed beeld hoe de fatale zaterdag 21 januari 2023 verliep. Minh V. rijdt ‘s ochtends van zijn woonplaats Rotterdam naar Dordrecht. Daar is zijn ex-partner Anneke bij haar moeder ingetrokken. Ze heeft een paar weken eerder na dertien jaar hun relatie verbroken. Minh V. gelooft heilig in een toekomst samen. “Ze was mijn maatje, mijn vriendin, mijn alles. Ik geloofde dat het goed kon komen. Dat geloof ik nog steeds.”
Aan de rand van Dordrecht wisselt Lucky vervolgens van auto. Hij wil onherkenbaar zijn voor zijn ex. “Ik wilde niet dat ze de politie zou bellen als ze me zag.” Minh V. rijdt met een gestolen BMW naar de woning van Michel en Anneke en blijft wachten tot de vrouwen naar buiten komen. In de weken daarvoor appt en belt hij haar honderden keren. “Ik was een stalker”, zegt hij daarover. Anneke doet zelfs aangifte bij de politie, maar die wordt niet opgenomen. De politie wil eerst zeker weten dat de relatie uit is.
Minh V. spreekt de vrouwen niet aan, maar volgt ze in zijn auto naar Winkelcentrum Walburg in Zwijndrecht. Daar doen ze inkopen en eten een broodje. Bij het winkelcentrum wacht hij bijna een uur in zijn auto en stuurt zijn ex een bericht: ‘An, tot de dood ons scheidt.’ Hij zegt in de rechtbank dat dat liefkozend bedoeld was.
Als moeder en dochter met de boodschappen naar hun auto lopen, begint hij een gesprek. Anneke schrikt als ze haar ex ziet. “Hij heeft een pistool, bel de politie!”, roept ze. Lucky heeft inderdaad een pistool in zijn broek, schiet ermee in de lucht en op Anneke.
Michel wil haar dochter beschermen. Met een kogel door haar hart, longen en slagader schiet Minh V. haar dood. Als Anneke op de grond ligt, schiet hij nog een keer een kogel in haar rug. Tegen een vrouw die wil helpen, schreeuwt hij ‘wegwezen’ en richt zijn pistool op haar. Een getuige zegt dat het nauwelijks dertig seconden duurt. “Het leek alsof hij alles onder controle had. Zijn ogen waren emotieloos en zijn wangen stonden strak. Hij deed doelgericht zijn job en was absoluut niet nerveus. Hij liep naar zijn auto, hij rende niet eens.”
‘Geen opwelling’
“Deze mensen hebben dit nooit verdiend, het zijn lieve mensen, geen kwaaie mensen”, zegt Minh V. tijdens de zitting. “Ik ben blij dat ik hier ben voor nabestaanden. Ik ben hier niet belangrijk. Ik kom hier alleen maar straf halen.”
Tijdens een verblijf in het Pieter Baan Centrum (PBC) werkt Minh V. niet mee aan een onderzoek naar zijn geestesgesteldheid, boos als hij is over zijn strenge gevangenisregime. Toch stellen de psychiaters een anti-
sociale persoonlijkheidsstoornis en narcistische trekken vast.
V. ontkent meermaals ten stelligste dat het allemaal een vooropgezet plan is geweest. “Er is maar één persoon die weet dat mijn hart vol spijt zit en dat is Anneke. Maar zij is hier helaas niet. Dat is jammer, ik had haar graag gezien.”
De 40-jarige Anneke zal vermoedelijk de rest van haar leven in een rolstoel doorbrengen, omdat ze een dwarslaesie opliep door de kogels door haar rug. Ze heeft een gevoelloos onderlichaam en nare zenuwpijn. Een helse combinatie, wordt gezegd.
Anneke laat wel via zich horen via een voorgelezen slachtofferverklaring. “Je bent een moordenaar, je hebt m’n moeder vermoord!”, schrijft ze. “Ik heb het overleefd, maar met alle zware gevolgen die erbij horen. Ik wil de rechters laten weten dat ik hem beter ken dan wie dan ook. Dit is geen opwelling geweest, maar dit is met voorbedachte raad geweest!”
In de vloer geschoten
Tijdens de zitting wordt Minh V. meermaals boos en praat hij met luide stem. Hij irriteert zich aan berichtgeving in de media en aan de officier die moord eist. In een opwelling heeft hij twee maanden voor de schietpartij thuis al eens woedend dwars door de bank in de vloer geschoten. Als hij tijdens de zaak hoort dat Anneke nooit meer zal kunnen lopen, pakt hij zijn hoofd met twee handen en huilt hij. Die informatie is nieuw voor hem.
Eigenlijk weet hij niet goed waarom hij schoot in het winkelcentrum. Misschien omdat Anneke om de politie roept. “Toen knapte er iets bij mij. Het woordje politie, omdat ik de naam van die kankermensen niet wil horen. We hebben niks met de politie”, zegt hij met een harde stem.
Bijna vijf weken lang is Minh V. voortvluchtig en wordt er door heel Nederland naar hem gezocht. Uiteindelijk wordt hij aangehouden op de Kethelbrug in Schiedam. “Ik verbleef in een huis, meer wil ik daar niet over zeggen”, zegt hij in de Dordtse rechtbank.
Hij legt uit dat hij nog geld tegoed had van iemand en dat geld aan zijn ex wilde geven. Minh heeft een eindeloze lijst met veroordelingen, is al sinds zijn dertiende op het criminele pad en verblijft al bijna zijn hele leven illegaal in Nederland. De vlucht uit Vietnam is mogelijk traumatisch geweest, stellen de psychiaters vast.
“Hij was op de vlucht, omdat hij Anneke goed wilde achterlaten, daar had hij nog even tijd voor nodig. Mijn cliënt is iemand die graag geld geeft aan zijn vriendin. Spijt komt na de zonde, maar cliënt zou zijn leven ervoor over hebben om dit ongedaan te maken”, zegt advocaat Errol Jobse. Hij doelt erop dat hij nog geld tegoed zou hebben van iemand uit het criminele circuit.
Dat horen de nabestaanden van Michel niet, omdat ze op dat moment de zaal hebben verlaten. “Mijn moeder verloor haar eigen moeder toen ze 11 jaar was en haar vader toen ze 21 was. Op haar vijftiende raakte ze zwanger en ging ze het huis uit. Desondanks heb ik een fantastische jeugd gehad. Het koffiepotje stond nooit uit. Iedereen was welkom om binnen te komen”, herinnert dochter Michella even daarvoor haar moeder Michel.
Op 18 juni doet de rechtbank in Dordrecht uitspraak.
Dit is een verhaal van Maurice Laparlière voor onze mediapartner Rijnmond.