Door Ingrid Smits
Opgefokte NAC-supporters zetten in de Kuip een eetkraam op z’n kant. Het horecapersoneel staat doodsangsten uit en er vallen gewonden. Brabander Willy hoort bij de rellende meute. Maar dat hij nu voor de rechter moet komen, vindt hij belachelijk.
Een T-shirt, een korte broek en gympen. Willy draagt deze maandag een outfit waarmee hij zo het voetbalveld op kan. Alleen de befaamde noppen ontbreken. Maar Willy gaat niet sporten. Deze middag staat er iets heel anders op het program. De Brabander zit te wachten in de wachtruimte van de rechtbank in Dordrecht.
Willy is supporter van NAC uit Breda. En niet zomaar eentje. Hij hoort tot de harde kern: Stichting Vak G. Op 22 september vorig jaar zou hij betrokken zijn geweest bij rellen in de Kuip.
NAC had die dag met 2-0 verloren en de aanhang botvierde de frustratie daarover op een eetkraam in het stadion. De kraam, met een gewicht van 400 kilo, belandde op z’n kant. Een aantal horecamedewerkers raakte gewond en dreigde zelfs te worden geplet tussen de kraam en een hek. Ze dachten dat hun laatste uur had geslagen. Willy’s rol bij het geweld? Die was niet groot, beweert hij. Maar of de rechter dat ook zo ziet?
Kordaat wandelt Willy de rechtszaal binnen en gaat aan de tafel tegenover de rechter zitten. Hij plant zijn ellebogen op tafel en leunt erop. Willy heeft stekeltjeshaar en een forse tatoeage in zijn brede nek. Op zijn blote benen vechten nog meer tattoos om aandacht.
Naast Willy zit zijn advocaat. Een tot in de puntjes verzorgde dandy, met suède loafers onder zijn toga. “Welkom”, zegt de rechter tegen beiden.
Geen leidersfiguur
Willy laat er deze middag geen gras over groeien. Hij geeft direct toe dat hij op 22 september in de buurt van de eetkraam was. Maar dat was niet om erop los te gaan, zegt hij. “Ik probeerde de boel juist te sussen. Ik wilde voorkomen dat het zou escaleren. Had ik dat maar niet gedaan. Dan had ik hier nu niet gezeten.”
“Laten we maar eens naar de beelden van die dag kijken”, zegt de rechter. “Daarop is de persoon die u zou zijn omcirkeld.” Op het televisiescherm in de zaal zie je Willy lopen, driftig trekkend aan een sigaret. “Dat bent u, toch?”, checkt de rechter.
Willy knikt.
Op de camerabeelden van het stadion is te zien dat hij even tegen de kraam duwt. Maar Willy doet niet mee met het groepje dat het zware gevaarte daarna omver gooit. Hij is dan nog wel in de buurt en drentelt heen en weer, nog altijd met een peuk tussen de vingers.
“Waarom heeft u niet ingegrepen?, wil de rechter weten.
“Ik hoor wel tot de oudere jongens, maar ik ben geen leidersfiguur”, antwoordt Willy met een typisch Brabantse zachte ‘g’. “En die anderen zijn volwassen genoeg, toch?”
“Wist u dat er mensen achter de kraam stonden?”
“Nee, dat had ik niet gezien.”
Willy blijkt vader te zijn. Hij heeft twee kinderen bij twee verschillende vrouwen: een dochtertje van vier en een zoontje van acht maanden oud. Zelf woont hij bij zijn ouders, die medische problemen hebben. “Ze zijn allebei geopereerd. Daarom kunnen we als gezin niet bij hen intrekken”, licht hij toe.
Een baan? Die heeft de Brabander niet. “Ik ben op zoek naar werk, maar dat valt niet mee.”
“U heeft ook een schuld, zie ik in het dossier”, zegt de rechter. “Van tienduizend euro.”
“Klopt”, zegt Willy. “Ik was voor m’n eigen begonnen. Maar met m’n bedrijfje is het niet goed gegaan.”
De rechter: “Hoe belangrijk is NAC voor u?”
Willy, zonder aarzelen: “Dat is liefde.”
De rechter: “U gaat naar alle wedstrijden?”
Willy: “Ging. De laatste tijd doe ik het wat rustiger aan.”
Dat NAC hem na de rellen in de Kuip een stadionverbod heeft gegeven, laat Willy onvermeld.
Hutjemutje
De verdachte is niet de eerste NAC-supporter die voor de rechter zit vanwege het voorval met de eetkraam. Zes anderen gingen hem voor. Een van de relschoppers kreeg drie maanden celstraf, de rest een forse taakstraf.
De officier van justitie vindt dat ook Willy niet zonder sanctie mag wegkomen. Hij eist een taakstraf van 200 uur. “Het is onbegrijpelijk”, zegt hij, “dat mannen die thuis kinderen hebben zitten zich in een stadion zó laten gaan.”
Willy’s advocaat vindt de eis veel te hoog. “Het was die dag hectisch”, betoogt hij. “Iedereen stond hutjemutje rond de kraam. Maar ánderen tillen die op. Mijn cliënt heeft daarin geen aandeel. Ik vind dat hij moet worden vrijgesproken.”
“Als ik van te voren had geweten hoe het zou aflopen…..”, zegt Willy als hij het laatste woord krijgt. “Ja”, vult zijn advocaat aan. “Meneer heeft vaak tegen mij gezegd: had ik die middag maar gewoon mijn sigaretje opgerookt.”
Het vonnis
“U bent onderdeel geweest van het geweld”, oordeelt de rechter. “En als het aankomt op sussen, vind ik u niet krachtdadig. Ik geef u niet de volle mep, zoals de officier had gewild, maar een taakstraf van 120 uur. Veertig uur daarvan is voorwaardelijk.”
Willy hoort het roerloos aan.
“Is mijn uitspraak duidelijk?”, vraagt de rechter.
“Ja, ik heb het begrepen”, zegt Willy voordat hij weer afreist naar het zuiden van het land. Hij heeft twee weken de tijd om in hoger beroep te gaan.
Dit bericht verscheen eerder bij onze mediapartner Rijnmond.