Door Ingrid Smits
Twee tachtig-plussers zeggen dat Gerard zich seksueel aan hen heeft opgedrongen. Een van de vrouwen is dement. In de beroepszaak heeft ook Gerard last van geheugenverlies.
Het vonnis? Nee, dat zinde Gerard niet. Ruim twee jaar geleden werd hij door de Rotterdamse rechtbank veroordeeld tot zestien maanden cel voor de aanranding van een 82-jarige weduwe. Ook zijn eigen schoonmoeder had aangifte tegen hem gedaan. Maar daarvan werd hij vrijgesproken.
De verdachte tekende hoger beroep aan. Justitie deed dat ook. Maar dan vanwege de schoonmoeder-zaak. Vandaag buigt het Gerechtshof in Den Haag zich over de bizarre kwestie.
Voor wat zich heeft afgespeeld in het huis van de weduwe moeten we terug naar de zomer van 2021. Mevrouw Strien – dan 82 jaar oud – zit voor haar huis in Gorinchem van het zonnetje te genieten. Plotseling ziet ze een onbekende man aankomen op een fiets. Hij stapt af en eigent zich een plekje toe op het bankje. De man, dat is Gerard.
Speeksel op de buste
Hij slaat een arm om mevrouw Strien heen en na een tijdje loopt hij zomaar haar huis binnen. De oude dame drentelt achter hem aan. Tot haar verbijstering begint Gerard haar in de huiskamer te betasten.
Hij schuift haar kleding omhoog en omlaag, zoent haar borsten en zegt dat ze ‘lief’ is. Mevrouw Strien probeert weg te komen en loopt zo hard ze kan rondjes rond de eettafel. Gerard zet – poedelnaakt – de achtervolging in.
Uiteindelijk wordt mevrouw Strien gevonden met spermasporen op haar bovenbeen en speeksel op haar buste. Ze doet aangifte van aanranding en poging tot verkrachting.
Erectieprobleem
Gerard – een lange kerel met een stoer postuur – is samen met zijn advocaat naar het Gerechtshof gekomen. Hij heeft golvend grijs haar en een gebruind gezicht. Onder zijn spijkerbroek draagt hij donkerblauwe bootschoenen. Hij is inmiddels 70 en woont sinds de scheiding van zijn vrouw, een paar jaar geleden, in een caravan.
De verdachte praat niet altijd even samenhangend. Af en toe valt hij stil en zoekt naar woorden. “Dat komt omdat ik een herseninfarct heb gehad”, legt hij aan de rechters uit.
Het infarct is niet het enige medische feit dat deze morgen de revue passeert. Gerard blijkt ook al jaren een erectieprobleem te hebben. Volgens de advocaat-generaal (de officier van justitie in een hoger beroepszaak) is dat de reden waarom mevrouw Strien relatief goed is weggekomen en niet is verkracht. Maar, zo zegt ze, Gerard heeft zichzelf in haar bijzijn wel bevredigd en zijn geslachtsdeel tegen dat van mevrouw Strien aangewreven.
Niet koosjer
Bij de politie heeft Gerard wisselende verklaringen afgelegd. De ene keer gaf hij toe dat hij in het huis van de dementerende vrouw was geweest, later ontkende hij dat weer. Vandaag zegt hij dat hij het zich allemaal niet meer kan herinneren.
Volgens getuigen heeft Gerard na het voorval nog twee keer op de stoep van mevrouw Strien gestaan. De eerste keer deed haar schoonzoon open en dat had Gerard niet verwacht. Hij mompelde dat hij een klosje garen kwam lenen. Een smoes, erkent Gerard nu. “Ik was in de war. Ik wilde eigenlijk zeggen dat wat er was gebeurd niet koosjer was.”
‘Ze wilde mij een loer draaien’
Dan is er ook nog de kwestie van de schoonmoeder. Ook zij zou door hem zijn betast. Bovendien zou Gerard in haar bijzijn met zijn hand in zijn onderbroek hebben gezeten.
“Je gaat vreemd”, zou de schoonmoeder tegen Gerard hebben gezegd. Waarop hij antwoordde dat ze anderen er maar niet over moest vertellen. Volgens de vrouw gebeurde het allemaal voordat Gerard zich opdrong aan mevrouw Strien.
“Deze vrouw probeert mij een loer te draaien”, zegt de verdachte over deze aangifte. “Háár moeten jullie opsluiten.” Hij beweert dat de vrouw (inmiddels ex-schoonmoeder) zich pas meldde toen zijn huwelijk met haar dochter op de klippen liep en er deining over mevrouw Strien was ontstaan.
Ben ik te min?
Volgens Gerard vond zijn schoonmoeder hem altijd al een minkukel. “Kent u dat liedje van Armand: Ben ik te min? Nou, zo keek zij naar mij. Ze deed aangifte toen ik al drie maanden in de lik zat. Echt hoor, ze wilde mij een loer draaien.”
Een van de rechters wijst Gerard erop dat zijn schoonmoeder bang was dat ze niet geloofd zou worden en daarom haar mond maar had gehouden. Maar volgens Gerard is dat larie. “Ze heeft gewoon een heel dikke duim.”
Emotioneel kil
Voorafgaand aan de rechtszaak is Gerard onderzocht door een psycholoog. Die heeft een aan autisme verwante stoornis bij hem vastgesteld. “In het rapport over u staat dat u geen behoefte heeft aan relaties”, houdt de rechter Gerard voor. “U heeft geen hechte vriendschappen en u wordt omschreven als emotioneel kil.”
Gerard haalt de schouders op. “Het is toch niet verplicht om vrienden te hebben?”, zegt hij.
“Nee, dat hoeft inderdaad niet”, antwoordt een van de rechters droogjes.
De verdachte zegt dat hij ‘het verleden wil laten rusten’. In de gevangenis heeft hij traumatherapie gehad, vertelt hij. En dat heeft geholpen. Sindsdien heeft hij geen nachtmerries meer. Wat zijn trauma’s zijn, houdt hij liever onder de pet. Het lijkt erop dat die met zijn kindertijd te maken hebben.
Gebrek aan bewijs
“In zedenzaken zijn vaak geen getuigen”, stelt de advocaat-generaal. “Het is vaak het woord van de verdachte tegen dat van de aangever.” In de zaak van de schoonmoeder zijn wel aanwijzingen dat er iets gebeurd is, zegt ze. Zo was de vrouw helemaal overstuur toen ze haar ervaringen deelde met haar zus. Maar ondanks dat ontbreekt het volgens de advocaat-generaal aan het nodige ondersteunende bewijs. Daarom vindt ze dat Gerard in deze zaak moet worden vrijgesproken.
In de zaak van mevrouw Strien ligt dat anders. Op haar lichaam zijn immers speeksel- en spermasporen gevonden. Die passen helemaal bij het verhaal dat de oude vrouw aan de politie heeft verteld. De advocaat-generaal vindt dat Gerard hiervoor zestien maanden de gevangenis in moet.
Oude kwestie
Gerards advocaat vindt de eis buiten proportie. Hij wijst erop dat zijn cliënt al een tijdje in de gevangenis heeft gezeten voor deze kwestie, dat de zaak zich langere tijd geleden heeft afgespeeld en dat Gerard sinds die tijd geen nieuwe strafbare feiten meer heeft gepleegd. Als zijn cliënt al straf verdiend, betoogt de advocaat, dan moet het een taakstraf of een voorwaardelijke straf zijn.
Gerard lijkt intussen klaar met al het juridisch gehakketak. Als de rechter hem vraagt of hij nog iets wil aanvullen in het kader van het laatste woord (dat altijd voor de verdachte is), schudt hij zijn hoofd. “Nee, niks.”
Het arrest (vonnis in een hoger beroepszaak)
Twee weken later spreekt het Hof Gerard wegens gebrek aan bewijs opnieuw vrij in de schoonmoeder-zaak. Voor de aanranding van mevrouw Strien wordt hij wél veroordeeld. Het Hof neemt het Gerard kwalijk dat hij de lichamelijke en mentale integriteit van de oude vrouw niet heeft gerespecteerd en haar heeft belaagd in een omgeving waarin ze zich veilig zou moeten voelen.
Gerard hoeft wel een maandje minder de cel in. Hij krijgt nu vijftien maanden gevangenisstraf in plaats van zestien, omdat de afwikkeling van de kwestie volgens het Hof lang heeft geduurd en daarmee ‘de redelijke termijn’ is overschreden.
Mevrouw Strien kan rekenen op een schadevergoeding van ruim 5 duizend euro.
Dit bericht verscheen eerder bij onze mediapartner Rijnmond. De namen van de betrokkenen zijn gefingeerd.
Volg ons ook op ons WhatsApp kanaal: https://whatsapp.com/channel/0029VaoRvYF6rsQtr0tBRu3u