Eén van de allermooiste kerstnummers is ‘Christmas Card from a Hooker in Minneapolis.‘ Het is een lied van de Amerikaanse singer-songwriter Tom Waits uit 1978. Het nummer gaat helemaal niet over kerst maar de inhoud van het lied is, gezien de titel, de letterlijke tekst van een kerstkaart die wordt voorgelezen. De schrijfster, een prostituée dus, richt zich tot een zekere Charlie aan wie ze meteen vertelt dat ze zwanger is en ze zegt dat het goed met haar gaat want ze is gestopt met drugs en drank en ze heeft een plek om te wonen boven een winkel. Bovendien heeft ze een vriend die trombone speelt en werk heeft en hij wil haar kind opvoeden of het van hemzelf is. Dan haalt ze wat oude herinneringen op uit de tijd dat ze samen met Charlie was, bijvoorbeeld hoe gigantisch veel geld ze samen aan drugs spendeerden.
Aan het eind komt er een onverwachte wending: plotseling zegt ze dat het eerlijk gezegd helemaal niet zo goed met haar gaat. Ze heeft een ongeluk gehad, is naar Omaha verhuisd om weer bij haar ouders te gaan wonen maar daar bleek iedereen dood te zijn of in de gevangenis te zitten. Dus ging ze maar weer terug naar Minneapolis maar dat bleek ook weer een mislukking. Die man waar ze het over had blijkt zelfs helemaal niet te bestaan. En dan komt puntje bij paaltje. Ze zit vast en wil graag wat geld lenen om een advocaat in te huren want die kan haar dan waarschijnlijk wel op borgtocht vrij krijgen voor dat het Valentijnsdag is. Daarmee eindigt de tekst.
De kracht van dit prachtige nummer zit onder andere in het gevoel waarmee de vrouw vertelt, versterkt door de ingehouden treurigheid van de muziek. Maar wat me ook elke keer weer opvalt is het feit dat ze eerst suggereert dat alles goed met haar gaat. Waarom doet ze dat als ze eigenlijk alleen maar geld wil lenen? Wilde ze stiekem meer vragen dan alleen geld en deed ze zich daarom in eerste instantie beter voor? Of, doen mensen in het algemeen altijd eerst of alles goed gaat?
We horen alleen de inhoud van de noodkreet op de kaart en we moeten maar raden of Charlie er iets mee gaat doen. Omdat het een kerstkaart is prikt het lied net eventjes harder in mijn ziel. Want deze dagen horen we net iets vaker dat stemmetje van schuldgevoel.
Reageren kan via: peter.deliefde@rtvpapendrecht.nl